Zenon Staszek

Zenon Staszek

podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1890 Tomaszów Rawski
Data śmierci	1968
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Siedlecki Okręgow Pułk Piechoty 9 Pułk Artylerii Polowej 20 Pułk Artylerii Polowej 1 Dywizjon Pociągów Pancernych 5 Pułk Artylerii Ciężkiej 9 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu kwatermistrz pułku dowódca dywizjonu dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Zenon Jan Staszek (ur. 20 grudnia 1890 w Tomaszowie Rawskim, zm. 1968) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, awansowany na pułkownika przez władze RP na uchodźstwie.

Życiorys

Urodził się 20 grudnia 1890 w Tomaszowie Rawskim (od 1926 Mazowiecki), w rodzinie Jakuba^[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika od 1919 był żołnierzem Siedleckiego Okręgowego Pułku Piechoty po czym odszedł do Szkoły Artylerii^[2]. W stopniu podporucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 9 pułku artylerii polowej, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari^[3].

Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4][5]. W 1923 pozostawał oficerem 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej^[6]. Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do 20 pułku artylerii polowej w Prużanie^[7][8]. W marcu 1927 roku został przeniesiony z Dowództwa Flotylli Pińskiej do 20 pap^[9]. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[10]. Z dniem 1 kwietnia 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do 1 dywizjonu pociągów pancernych w Jabłonnie na stanowisko dowódcy pociągu pancernego nr 2^[11][12]. Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu, z równoczesnym pozostawieniem na kursie dowódców dywizjonów^[13]. W marcu 1930 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a w marcu 1932 roku ponownie przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu^[14][15][16]. W 1936 roku został przeniesiony w stan spoczynku i mianowany podpułkownikiem z 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[17].

Podczas II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i w stopniu podpułkownika był dowódcą formowanego od 1942 9 pułku artylerii lekkiej^[18]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1968^[19].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 3 maja 1968)^[20]
• Krzyż Walecznych

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.