Zenon Wiłun

Zenon Wiłun
Data i miejsce urodzenia

1908
Wielkie Łuki

Data i miejsce śmierci

10 października 1989
Warszawa

profesor zwyczajny inżynier nauk geograficznych
Specjalność: geologia
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1962 (ndzw.) 1971 (zw.)

Uczelnia

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Zenon Wilun (ur. 1908 w Wielkich Łukach, zm. 10 października 1989 w Wesołej) – polski geolog i geotechnik, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Syn Justyna Wiłuna, kolejarza. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Święcianach, w 1928 zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. W 1935 przerwał studia i odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie, skąd zwolniono go przedterminowo w 1936 ze względu na problemy zdrowotne. W 1937 ukończył studia uzyskując stopień inżyniera dróg i mostów i rozpoczął pracę na wydziale drogowym Towarzystwa Przemysłu Metalowego Konstanty Rudzki i S-ka. Dzięki wstawiennictwu prof. Melchiora Nestorowicza i prof. Wacława Żenczykowskiego odbył staż w Drogowym Instytucie Badawczym. Wybuch wojny zastał Zenona Wiłuna u rodziców na Wileńszczyźnie, po zajęciu tych terenów przez Niemców został zatrudniony w Zarządzie Dróg Litewskich w Wilnie, a następnie w Kownie. Następnie został przymusowo skierowany do pracy w Magdeburgwerde, a później w Poczdamie. Urlopowany zbiegł i ukrył się pod Grójcem w gospodarstwie teściów, gdzie pracował na roli. Po zakończeniu wojny w czerwcu 1945 zamieszkał w Warszawie i zaangażował się w organizację Instytutu Badań Budowlanych, W 1947 ukazała się jego książka Gruntoznawstwo drogowe, która była pierwszym w języku polskim podręcznikiem laboratorium w zakresie mechaniki gruntów. Od 1950 Zenon Wiłun wykładał mechanikę gruntów na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej, został również cenionym ekspertem w zakresie geotechniki. Wydał ponad tysiąc ekspertyz naukowych dotyczących gleby pod fundamentami budowanego Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, zapór wodnych w Dębem i Koronowie. Badał przyczyny i metodologię zabezpieczania zsuwów podczas budowy warszawskiej Trasy W-Z i skarp w Sandomierzu, a także zmian obciążenia gruntu pod mostem kolejowym przy Cytadeli. Część ekspertyz dotyczyła przygotowań pod budowę obiektów przemysłowych w Czechosłowacji, Grecji, Indonezji, Iraku, Iranie, Maroku, Turcji, na Węgrzech i w ZSRR. W 1962 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 profesorem nadzwyczajnym[1]. W 1975 otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej[2].

Zmarł w 1989, został pochowany na Cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Warszawie-Wesołej[3].

Upamiętnienie

15 listopada 2010 roku na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej została odsłonięta tablica poświęcona profesorowi[4].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Inżynierowie polscy w XIX i XX wieku, Tom VIII, Polskie Towarzystwo Historii Techniki Warszawa 2005 s. 175-178 ISBN 83- 87992-43-7
  2. ↑ Tytuły doktora honoris causa nadane przez Politechnikę Wrocławską
  3. ↑ Andrzej Liczbiński „Wykaz profesorów Politechniki Warszawskiej zmarłych w latach 1988-2000”
  4. ↑ Tablica poświęcona prof. Zenonowi Wiłunowi. mostostal.waw.pl. [dostęp 2022-05-30].
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 76, poz. 934
  6. ↑ M.P. z 1954 r. nr 95, poz. 1087
  7. ↑ M.P. z 1949 r. nr 94, poz. 1121

Media użyte na tej stronie