Zenon Wiktorczyk

Zenon Wiktorczyk

Imię i nazwisko	Zenon Bolesław Wiktorczyk
Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1918 Stanisławów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	27 marca 1997 Warszawa, Polska
Zawód	aktor, reżyser teatralny, konferansjer
Odznaczenia

Zenon Wiktorczyk

Wik, Wiktor

Grób aktora i satyryka Zenona Wiktorczyka na Starych Powązkach w Warszawie
porucznik
Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1918 Stanisławów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	27 marca 1997 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	8 DP AK Zgrupowanie Żaglowiec batalion Bełt
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie

Zenon Bolesław Wiktorczyk (ur. 17 lipca 1918 w Stanisławowie, zm. 27 marca 1997 w Warszawie) – polski aktor estradowy, reżyser teatralny^[1], satyryk, konferansjer, dziennikarz, porucznik Armii Krajowej, uczestnik kampanii wrześniowej, powstaniec warszawski.

Życiorys

Był synem Tadeusza. Przed wojną rozpoczął studia medyczne.

Żołnierz kampanii wrześniowej 1939, oficer Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca kompanii w batalionie Bełt. Więziony w obozach jenieckich w Łambinowicach, Sandbostel i Lubece. W 1945 wraz z kolegami z oflagu założył w Lubece teatr rewiowy.

W 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Katowicach. Parał się dziennikarstwem, pisał recenzje teatralne, występował w audycjach radiowych. W 1949 przeniósł się do Warszawy i związał się z radiem, które przyniosło mu wielką popularność. W 1954 ukończył studia polonistyczne.

Był założycielem warszawskiego Teatru Buffo, Kabaretu Szpak, członkiem radiowego Studia Piosenki Zespołu Dziewiątka i Teatrzyku V klepki^[2]. Znany przede wszystkim jako współtwórca i gospodarz audycji radiowej Podwieczorek przy mikrofonie, którą prowadził przez ponad trzy dekady.

W latach 1950–1983 pełnił funkcje kierownicze w Polskim Radiu w Warszawie. W latach 1950–1968 kierował Redakcją Humoru i Satyry, a w latach 1973–1983 Redakcją Rozrywki. Był także wieloletnim działaczem ZASP-u, m.in. przewodniczącym Sekcji Estrady oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Zmarł 27 marca 1997 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 29-6-3)^[3].

Filmografia

• Miś (1980), reż. Stanisław Bareja – minister Władek Złotnicki

Publikacje

• Estrada – Materiały repertuarowe dla estrad Cz. 3 Kabaret Szpak, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1975

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1995)^[4]
• Krzyż Walecznych (1944)
• Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1981)
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1985);
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1977)
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1971)
• Honorowa Odznaka Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1977)
• Odznaka „Za zasługi dla Warszawy” (1978)
• Medal 30-lecia Polskiej Estrady (1979)
• Medal 75-lecia ZASP (1993)
• Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za reżyserię radiowych audycji satyrycznych: Radio-kabaret, Trzy po trzy oraz Radio-variete (1965)
• Nagroda Ministerstwa Obrony Narodowej za kierownictwo i reżyserię programów zespołu estradowego POW – Czarne berety (1967)
• „Złoty Mikrofon” za całokształt działalności aktorskiej i reżyserskiej za polu satyry radiowej i audycji rozrywkowych oraz twórcze poszukiwania w dziedzinie słuchowisk (1973)
• Nagroda I stopnia Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości i działalności w Polskim Radiu (1982)

Przypisy

Bibliografia

• Zenon Wiktorczyk w bazie filmpolski.pl
• Zenon Wiktorczyk w bazie Filmweb
• Zenon Wiktorczyk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-10] .
• Katalogi Biblioteki Narodowej

Linki zewnętrzne

• Zenon Wiktorczyk w bazie IMDb (ang.)
• Zenon Wiktorczyk w bazie Filmweb
• Zenon Wiktorczyk w bazie filmpolski.pl
• Zenon Wiktorczyk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09] .