Zespół Cushinga

Zespół Cushinga
syndroma Cushing
ilustracja
ICD-10

E24

Zespół Cushinga (łac. syndroma Cushing, ang. Cushing’s syndrome) – zespół objawów chorobowych związanych z występowaniem podwyższonego poziomu kortyzolu (lub innych steroidów nadnerczowych) w surowicy krwi. Najczęstszą przyczyną występowania zespołu Cushinga jest długotrwałe podawanie glikokortykosterydów w leczeniu innych chorób.

Wyróżnia się 2 postacie zespołu Cushinga[1]:

  • Zależny od ACTHChoroba Cushinga (łac. morbus Cushing) – jest stanem chorobowym powodującym identyczne objawy chorobowe, spowodowane jest jednak nadmiernym wydzielaniem ACTH przez gruczolaka przysadki mózgowej.
  • Niezależny od ACTH – spowodowany przez guzy kory nadnerczy (gruczolaki lub raki)

Objawy i przebieg

  • przyrost masy ciała i w następstwie otyłość; otyłość cushingoidalna – nagromadzenie tkanki tłuszczowej na karku, w okolicach nadobojczykowych, twarzy (tzw. twarz księżycowata) i tułowiu
  • ścieńczenie skóry, szerokie rozstępy na skórze brzucha, ud, pośladków, piersi i niekiedy ramion, o barwie purpurowoczerwonej
  • trądzik, hirsutyzm
  • zaburzenia miesiączkowania
  • zaburzenia emocjonalne (depresja, chwiejność emocjonalna, upośledzenie czynności poznawczych, zaburzenia snu)
  • nadciśnienie tętnicze
  • osteoporoza, złamania kompresyjne kręgów
  • cukrzyca lub nieprawidłowa tolerancja glukozy (cukrzyca steroidowa)
  • osłabienie siły mięśniowej związane z zanikiem tkanki mięśniowej spowodowane katabolicznym działaniem glikokortykosterydów
  • charakterystyczna budowa ciała – otłuszczenie twarzy i tułowia i chude kończyny górne i kończyny dolne
  • u dzieci – opóźnienie wzrostu kostnego z następową karłowatością
  • w skrajnych wypadkach martwica skóry

Przyczyny

Diagnostyka

Leczenie

W zależności od przyczyny stosuje się leczenie operacyjne, radioterapię lub farmakoterapię. Najskuteczniejszym i dającym szansę na stałe wyleczenie jest leczenie operacyjne, które jednak nie zawsze jest możliwe. W zależności od przyczyny schorzenia, możliwe jest:

Po leczeniu chirurgicznym lub też w przypadku niemożności jego przeprowadzenia stosuje się miejscową radioterapię i farmakoterapię lekami hamującymi syntezę steroidów nadnerczowych.

Ważne też jest stosowanie diety wysokobiałkowej oraz wyrównywanie stężeń potasu.

Przypisy

  1. „Patofizjologia Kliniczna” – Barbara Zahorska-Markiewicz ISBN 83-87804-37-1.

Bibliografia

  • Włodzimierz Januszewicz, Franciszek Kokot (red.) Interna Tom I–III. PZWL 2005 ISBN 83-200-3249-0.
  • Gerd Herold: Medycyna wewnętrzna: repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005. ISBN 83-200-3380-2.
  • Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I, Andrzej Szczeklik (red.), Jerzy Alkiewicz, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, ISBN 83-7430-031-0, OCLC 830805120.

Linki zewnętrzne

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Glándula suprarrenal.png
Autor: Bjecas, Licencja: CC BY-SA 3.0
Esquema con leyendas mostrando glándula suprarrenal, riñón y uréter, así como venas cava inferior y renal, y arterias aorta y renal.