Zespół pobernardyński we Wrocławiu

Zespół pobernardyński we Wrocławiu

nr rej. A/1298/16 z 28.11.1947 i z 23.10.1961 (kościół), A/1299/17 z 8.11.1958 i z 23.10.1961 (klasztor)[1]
Budynki dawnego klasztoru i kościoła św. Bernardyna
Państwo	Polska
Miejscowość	Wrocław ul. Bernardyńska 5
Kościół	ewangelicko-augsburski (przed 1945)
Obiekty sakralne
Kościół	św. Bernardyna
Materiał budowlany	cegła
Data budowy	XV/XVI w.
Data zburzenia	1945
Data reaktywacji	1947-1949, 1957-1967 (odbudowa)
Położenie na mapie Wrocławia Zespół pobernardyński
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Zespół pobernardyński
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Zespół pobernardyński
51°06′34″N 17°02′31″E/51,109528 17,041972

Zespół pobernardyński we Wrocławiu – zdesakralizowany zespół poklasztorny składający się z dawnego kościoła św. Bernardyna i klasztoru bernardynów, przy ul. Bernardyńskiej 5, na terenie dawnego Nowego Miasta, mieszczący obecnie Muzeum Architektury, biura Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz mieszkania prywatne.

Historia do 1945

Wejście do Muzeum

Wejście do oddziału ochrony zabytków;po lewej ul. Bernardyńska, w głębi kościół bernardynów

Jeszcze w 1453, tuż po przybyciu do Wrocławia św. Jana Kapistrana, został zbudowany pierwszy, drewniany kościół.

Budowę zespołu klasztornego rozpoczęto w 1462 z inicjatywy św. Jana Kapistrana, a ukończono w 1505. Kościół drewniany został w międzyczasie rozebrany a na jego miejscu wzniesiono w latach 1463-1466 trójnawową bazylikę. W 1491 jej sklepienia zawaliły się. Wkrótce prace wznowiono. Ok. 1702 kościół otrzymał późnobarokowy szczyt fasady zachodniej^[2].

Klasztor bernardynów został wybudowany jako czworobok z wirydarzami i krużgankami o cennych wnętrzach w stylu późnego gotyku, przylega do niego drugi dziedziniec utworzony przez przedłużone skrzydło południowe, nawę kościoła i kaplicę oraz odgradzający od ulicy mur.

Sam kościół jest bazylikowy, bez transeptu, nawy nakryte są sklepieniami gwiaździstymi. W geometrii rzutu występują odchylenia od kąta prostego.

Wkrótce po ukończeniu zespołu klasztornego rada miejska zmusiła bernardynów do opuszczenia miasta; w roku 1522 w klasztorze został urządzony szpital, a później również szkoła i placówka pomocy społecznej, a kościół oddany został w 1544 ewangelikom, którzy ustanowili w nim parafię Nowego Miasta i mieli tu swoją siedzibę aż do końca II wojny światowej.

Historia po 1945

Zniszczony w 60% w czasie wojny zespół kościelno-klasztorny, odbudowany został w latach 1947-1949 i 1957-1967 według projektów i pod nadzorem Edmunda Małachowicza, który za swój wkład w dzieło odbudowy zachowujące gotycką atmosferę budynków wyróżniony został w roku 1966 przez ministra budownictwa. Od roku 1965 w budynku dawnego kościoła oraz czterech skrzydłach dawnego klasztoru swoją siedzibę ma Muzeum Architektury.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Muzeum Architektury we Wrocławiu