Zespół preekscytacji

Zespół preekscytacji (ang. Pre-excitation syndrome) – wrodzona choroba serca polegająca na istnieniu w sercu dodatkowej drogi przewodzenia umożliwiającej pobudzenie elektryczne (depolaryzację) części lub całej komory szybciej, niż gdyby bodziec był przewodzony tylko poprzez fizjologiczny układ bodźcoprzewodzący – węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa i jego odnogi. Istnieją różne typy dróg dodatkowych, łączących różne struktury serca i powodujące powstanie różnych zespołów klinicznych.

Najczęstszy typ zespołu preekscytacji jest związany z obecnością pęczka Kenta, łączącego przedsionek z komorą. Zespół objawów związanych z obecnością tego typu drogi dodatkowej (częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy) wraz ze specyficznym obrazem elektrokardiograficznym nazywany jest zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a (lub zespołem WPW) a nazwa ta często mylnie stosowana jest jako synonim zespołu preekscytacji. Pozostałe typy dróg dodatkowego przewodzenia występują kazuistycznie.

Zobacz też

• Układ bodźcotwórczo-przewodzący serca
• Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a
• Inwazyjne badanie elektrofizjologiczne
• Ablacja przezskórna

Bibliografia

• Mark E.Josephson (red): Clinical Cardiac Electrophysiology: Techniques and Interpretations. Fourth Edition. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins, 2008. ISBN 978-0-7817-7739-1.
• D.P.Zipes, J.Jalife (red): Cardiac Electrophysiology: From Cell to Bedside. Fifth Edition. Philadelphia: Saunders/Elsevier Health Sciences, 2009. ISBN 978-1-4160-5973-8.