Zespoły mieloproliferacyjne

Zespoły mieloproliferacyjne (ang. myeloproliferative syndrome, MPS) – grupa chorób charakteryzujących się nadprodukcją jednego lub kilku składników morfotycznych krwi. Nazwa została po raz pierwszy wprowadzona w 1951 roku przez Williama Damesheka.

Choroby mieloproliferacyjne

• przewlekła białaczka szpikowa u chorych z translokacją t(9;22)
• czerwienica prawdziwa
• nadpłytkowość samoistna
• zespół hipereozynofilowy i przewlekła białaczka eozynofilowa
• mastocytoza
• mielofibroza
• przewlekła białaczka neutrofilowa
• przewlekła białaczka mielomonocytowa
• atypowa postać przewlekłej białaczki szpikowej

Cechy charakterystyczne

• w początkowym okresie choroby liczba wszystkich krwinek może być podwyższona
• zwiększenie liczby granulocytów zasadochłonnych
• zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi
• splenomegalia
• skłonność do włóknienia i stwardnienia szpiku
• mogą powstawać pozaszpikowe ogniska hematopoezy
• możliwy wysiew komórek blastycznych ze szpiku do krwi
• dobra skuteczność interferonu α
• występowanie mutacji V617F genu JAK2 (z różną częstością w różnych zespołach)

Bibliografia

• Gerd Herold: Medycyna wewnętrzna. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 94. ISBN 83-200-3322-5.
• Andrzej Szczeklik: Choroby wewnętrzne. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1489-1511. ISBN 83-7430-031-0.