Zgniot husarczyk

Zgniot husarczyk

Ibalia (Ibalia) leucospoides
(Hochenwarth, 1785)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	owady uskrzydlone
Infragromada	nowoskrzydłe
(bez rangi)	Holometabola
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki
(bez rangi)	owadziarki
Nadrodzina	galasówki
Rodzina	zgniotowate
Rodzaj	Ibalia
Podrodzaj	Ibalia
Gatunek	Zgniot husarczyk
Synonimy
Ichneumon leucospoides Hochenwarth, 1785

Zgniot husarczyk (Ibalia leucospoides) – gatunek błonkówki z rodziny zgniotowatych.

Taksonomia

Gatunek ten dzieli się na dwa podgatunki:

• Ibalia leucospoides ensiger Norton, 1862
• Ibalia leucospoides leucospoides (Hochenwarth, 1785)

Zasięg występowania

Afryka, Ameryka Północna, Azja i Europa. W Europie notowany w Belgii, na Cyprze, we Francji, w Grecji, Hiszpanii, Niemczech, Polsce, Portugalii, Szwajcarii, Szwecji, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech. Wątpliwe dane pochodzą z Balearów, Cyklad, Czech, Dodekanezu, Gibraltaru, Irlandii, Korsyki, Krety, europejskiej części Rosji, Sardynii, Słowacji, Sycylii oraz Turcji. Poza tym występuje w Krainie Nearktycznej, wsch. Palearktyce, płn. Afryce oraz wątpliwie na Bliskim Wschodzie^[1].

W Polsce rzadki^[2].

Budowa ciała

Samice osiągają 10–14 mm długości, samce 7–11 mm. Głowa okrągła, policzki bardzo szerokie. Na przedniej krawędzi tułowia niewielki garb wystający ponad tarczkę. Odwłok bardzo mocno bocznie spłaszczony. Pokładełko cienkie, o długości wynoszącej nawet 2,5 długości odwłoka, jest złożone wzdłuż jego sternitów i słabo widoczne. Komórka radialna w przedniej parze skrzydeł bardzo wąska i wydłużona^[2].

Głowa i tułów czarne, odwłok ciemnoczerwony, czasem z ciemniejszym wierzchołkiem. Uda i golenie czarne. Skrzydła przezroczyste, przydymione z czarnym użyłkowaniem; pterostygma czarna^[2].

Biologia i ekologia

Tryb życia i biotop

Występuje w lasach, parkach, zadrzewionych ogrodach itp. Aktywny od lipca do listopada^[2].

Odżywianie

Larwy są parazytoidami larw trzpiennikowatych z rodzajów Sirex, Urocerus i Xeris. Żerują one pojedynczo, najpierw wewnątrz żyjącego żywiciela, potem zaś na zewnątrz jego ciała^[2].

Przypisy