Król Zhao (chiński: 周昭王, pinyin: Zhōu Zhāowáng) – czwarty król dynastii Zhou; rządził w latach 977/975-957 p.n.e.[1].
Król Kang odniósł wielkie sukcesy w swoich kampaniach na północy. Jego syn, Zhao postanowił powtórzyć wyczyn, zwracając się jednak na południe, by rozszerzyć tam wpływy państwa Zhou. Wyprawa przeciw państwu Chu jest wspomniana w wielu inskrypcjach na brązach, co pozwala domniemywać, że władca liczył na sukces. Zamiast tego poniósł pierwszą wielką porażkę w historii Zhou: w rzece Han miało utonąć „sześć armii” i sam król, co złamało potęgę militarną państwa[1].
Moralistyczna wersja historii władcy mówi, że lubił on przyjemności i lekceważył politykę, przez co państwo podupadało. W szczególności lubił rzadkie rośliny i zwierzęta. Gdy emisariusz poinformował go, że w państwie Chu złapano rzadkiego ptaka, wybrał się tam na wyprawę. Gdy przekroczył rzekę Han, zdał sobie sprawę, że był to podstęp. Po stoczeniu kilku nierozstrzygniętych bitew z siłami Chu, wycofał się plądrując okolice. Podczas powtórnej przeprawy przez Han, jego statek zaczął przeciekać i zatonął, wraz z królem.
Następcą został jego syn, Muwang.
Przypisy
- ↑ a b Martin Loewe, Edward Shaughnessy: Cambridge History of Ancient China. Cambridge: Cambridge University Press, 1999, s. 322-3. ISBN 0-521-47030-7.
