Zhu De

Zhu De

朱德

marszałek 元帥
Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1886 Yilong, Cesarstwo chińskie
Data i miejsce śmierci	6 lipca 1976 Pekin, Chiny
Przebieg służby
Lata służby	1927–1976
Siły zbrojne	Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza
Główne wojny i bitwy	powstanie w Nanchangu, wojna chińsko-japońska (1937–1945)
Późniejsza praca	działacz polityczny
Odznaczenia

Zhu De

Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1886 Yilong
Data i miejsce śmierci	6 lipca 1976 Pekin
Głowa państwa Chińskiej Republiki Ludowej[1]
Okres	od 17 stycznia 1975 do 6 lipca 1976
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Chin
Poprzednik	Dong Biwu[2]
Następca	Song Qingling[3]
Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej
Okres	od 27 września 1954 do 27 kwietnia 1959
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Chin
Następca	Song Qingling i Dong Biwu
Wiceprzewodniczący Komunistycznej Partii Chin
Okres	od 28 września 1956 do 1 sierpnia 1966
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Chin
Przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych
Okres	od 28 kwietnia 1959 do 6 lipca 1976
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Chin
Poprzednik	Liu Shaoqi
Następca	Song Qingling (p.o.)

Zhu De (ur. 1 grudnia 1886, zm. 6 lipca 1976) – chiński wojskowy i polityk, jeden z twórców Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.

Początkowo służył w armii cesarskiej w prowincji Junnan; po wybuchu rewolucji Xinhai w 1911 roku walczył po stronie republikańskiej. W latach 1916-1921 był jednym z militarystów działających w Syczuanie, następnie w 1922 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Chin.

Wziął udział w powstaniu w Nanchangu, a po jego upadku przeszedł z niewielkim oddziałem na południe, gdzie spotkał Mao Zedonga^[4], któremu następnie pomagał zorganizować bazy partyzanckie w prowincji Jiangxi w latach 1927–1934. Był faktycznym dowódcą wojskowym chińskich komunistów (mówiono wtedy o "oddziałach Zhu-Mao"), a od 1931 roku zasiadał w Biurze Politycznym KPCh. W okresie Wielkiego Marszu poparł konkurenta Mao, Zhanga Guotao, ale po dojściu do Yan’anu i objęciu przez Mao funkcji przewodniczącego Komunistycznej Partii Chin pojednał się z nim. W czasie wojny z Japonią w latach 1937–1945 dowodził siłami komunistycznymi walczącymi pod nazwą 8 Armii jako część armii narodowej. W czasie wojny domowej z Kuomintangiem w latach 1946–50 był głównodowodzącym Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.

W 1955 roku został pierwszym z dziesięciu marszałków ChRL, był pierwszym ministrem obrony ChRL. Odsunięty od funkcji kierowniczych w okresie rewolucji kulturalnej za odmowę upolitycznienia armii i represjonowany. Dzięki wstawiennictwu Zhou Enlaia przywrócony do łask po śmierci Chen Yi w 1972 roku.

W okresie pomiędzy 17 stycznia 1975 a 6 lipca 1976 roku sprawował funkcję Przewodniczącego Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych, będąc formalnie głową państwa.

Jego biografię opracowywała Agnes Smedley, która przekazała mu testamentem cały swój majątek^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-68-0.