Ziemik sucholubny
| Legnotus picipes | |||
| (Fallen, 1807) | |||
 (c) Göran Liljeberg, CC BY 3.0 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | Sehirinae | ||
| Plemię | Sehirini | ||
| Rodzaj | Legnotus | ||
| Gatunek | Legnotus picipes | ||
| Synonimy | |||
| |||
Ziemik sucholubny[1] (Legnotus picipes) – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny ziemikowatych. Zamieszkuje krainę palearktyczną. Żeruje na marzanowatych, głównie na przytuliach.
Taksonomia
Gatunek ten po raz pierwszy opisany został w 1807 roku przez Carla Fredrika Falléna pod nazwą Cydnus picipes. Jako lokalizację typową wskazano Szwecję[2].
Morfologia
Pluskwiak o owalnym w zarysie ciele długości od 3 do 4,3 mm. Ubarwienie ma czarne do czarnobrązowego, przy czym przykrywka miewa odcień jaśniejszy niż przedplecze i tarczka. Czułki są ciemnobrązowe, czasem z czarnobrązowymi dwoma ostatnimi członami. Barwa odnóży jest czerwonobrązowa do kasztanowej z brązowymi stopami. Półpokrywy mają na bocznych brzegach przykrywek obrzeżenie barwy żółtobrązowej do brązowej ograniczone tylko do żyłki kostalnej i w związku z tym sięgające do ⅔ długości boku. Głowa jest nachylona ku dołowi, zaopatrzona w silnie wystające poza obrys oczy złożone. Policzki są niewiele dłuższe od nadustka, co odróżnia ten gatunek od ziemika przytuliowego. Tarczka jest szeroka, językowata, szeroko zaokrąglona na wierzchołku[3][4].
Ekologia i występowanie
Owad ten zasiedla stanowiska suche, ciepłe i otwarte, w tym śródlądowe i nadmorskie wydmy. Zarówno larwy jak i postacie dorosłe są fitofagami ssącymi soki z roślin należących do rodziny marzanowatych, zwłaszcza z przytuli. Osobniki aktywne spotyka się do marca do października. Stadium zimującym są postacie dorosłe[1].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Malty, Danii, Szwecji, Norwegii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji[5][6]. W Afryce Północnej podawany jest z Maroka. W Azji notowany jest z Syberii, Turcji, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Iranu, Mongolii i Chin[6].
Przypisy
- ↑ a b Legnotus picipes – Ziemik sucholubny. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2022-07-22].
- ↑ C.F. Fallén: Monographia Cimicum Sveciae. Hafniae: Proft, 1807, s. 54.
- ↑ Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XVIII Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera z. 12 Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
- ↑ Jerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy „Plik”, 2012.
- ↑ Legnotus picipes (Geoffroy, 1785). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2022-07-22].
- ↑ a b Berend Aukema (red.): Legnotus picipes (Fallen, 1807). [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2022-07-22].
Media użyte na tej stronie