Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994

XVII Zimowe Igrzyska Olimpijskie
ilustracja
IO 1992

IO 1998

Stolica igrzysk

Lillehammer
 Norwegia

Liczba ekip

67

Liczba sportowców

1737 (1215 mężczyzn i 522 kobiet)

Liczba konkurencji

61 w 6 dyscyplinach

Otwarcie

12 lutego 1994

Oficjalne otwarcie

król Norwegii Harald V

Zamknięcie

27 lutego 1994

Przysięga olimpijska

Vegard Ulvang (sportowcy)
Kari Karing (sędziowie)

Znicz olimpijski

książę Norwegii Haakon Magnus Glücksburg

Stadion

Lysgårdsbakken

XVII Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbyły się w norweskiej miejscowości Lillehammer w 1994 roku. Startowało 1737 zawodników (520 kobiet) z 67 krajów. Po raz pierwszy igrzyska zimowe odbyły się w nowym terminie, aby uzyskać przemienność igrzysk letnich i zimowych (co dwa lata).Inicjatorem zmiany terminu rozgrywania największej zimowej sportowej imprezy na świecie był przewodniczący MKOl, Juan Antonio Samaranch. Głównym powodem była próba wyjścia zimowych igrzysk z cienia, rozgrywanej w tym samym roku, większej i popularniejszej letniej edycji olimpijskich zmagań. Pomysłodawcą przesunięcia terminu ZIO był ówczesny szef działu sportowego amerykańskiej stacji ABC, Denis Swanson, który widział w tej zmianie możliwość zwiększenia zysków ze sprzedaży praw telewizyjnych. Samaranch wskazywał jednak inne powody – dla wielu państw przygotowanie dwóch reprezentacji olimpijskich na obie imprezy w jednym roku nie było proste. Najczęściej zimowe igrzyska były traktowane jak młodszy, skromniejszy brat letnich zawodów. Oddzielenie od siebie tych imprez miało wyjść z pożytkiem dla wszystkim. Szef MKOl przeforsował swój projekt w Komitecie, a po latach stwierdził, iż była to jedna z najlepszych decyzji, jaką podjął w czasie swojej prezydentury.

Igrzyska otworzył król Norwegii Harald V. O organizację pierwszych igrzysk w nowym terminie, zaplanowanych na 1994 rok, ubiegały się cztery miasta – amerykańskie Anchorage, norweskie Lillehammer, szwedzkie Oestersund i bułgarska Sofia. Początkowo chęć goszczenia XVII ZIO u siebie wyraził także Sankt Petersburg, ale Rosjanie ostatecznie wycofali swoją kandydaturę. Wybory organizatora miały miejsce podczas sesji MKOl w Seulu w 1988 roku. Głosowanie przebiegło po myśli Norwegów. Lillehammer prowadziło od pierwszej w tury, a w ostatniej, trzeciej rundzie pokonało stosunkiem głosów 45:39 ofertę Oestersund.Zimowe igrzyska miały powrócić po 42 latach do kraju, będącego kolebką narciarstwa. Na przygotowanie miasta do imprezy oraz budowę i modernizację obiektów, na których miała zostać rozegrana walka o olimpijskie medale, przeznaczono ponad 1 miliard dolarów. Większość tej kwoty pochodziła od rządu, albowiem w kasie komitetu organizacyjnego znajdowało się niecałe 300 milionów dolarów. Kraj Fiordów z rozmachem przygotował sportowe areny, o których pisał cały świat. Szczególną uwagę zwracały zwłaszcza hala łyżwiarska Vikingskipet w Hamar, mająca kształt odwróconej łodzi wikingów, a także hala hokejowa w Gjoevik, którą wybudowano w... jaskini.

Ceremonia otwarcia XVII Zimowych Igrzysk Olimpijskich odbyła się 12 lutego 1994 roku pod skoczniami Lysgaardsbakken w Lillehammer. Do Norwegii stawiło się 1737 sportowców z 67 państw. Po sześciu latach przerwy na zimowe olimpijskie areny powróciły Fidżi i Portugalia, zaś po trzydziestu czterech – RPA. W Lillehammer nastąpił także debiut piętnastu reprezentacji narodowych na ZIO, z których większość powstała w wyniku rozpadu Czechosłowacji, Jugosławii i ZSRR. Po raz pierwszy w zimowych igrzyskach wzięły udział zespoły Armenii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czech, Gruzji, Izraela, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Samoa Amerykańskiego, Słowacji, Trynidadu i Tobago, Ukrainy i Uzbekistanu. W porównaniu z zawodami w Albertville, do Norwegii nie przybyły ekipy Algierii, Antyli Holenderskich, Boliwii, Filipin, Hondurasu, Indii, Irlandii, Korei Północnej, Kostaryki, Libii, Maroka i Suazi. ZIO w Lillehammer odbywały się w momencie, kiedy w ramach wojny na Bałkanach nasiliły się starcia w oblężonym przez Serbów Sarajewie, mieście zimowych igrzysk sprzed dziesięciu lat. O zaprzestanie walk apelował szef MKOl, Juan Antonio Samaranch, który w trakcie wystąpienia wypowiedział słowa nie znajdujące się we wcześniej przygotowanym protokole: „Proszę, przestańcie walczyć, przestańcie zabijać! Rzućcie broń!”. Do ostatniego etapu wędrówki ognia olimpijskiego wykorzystano skocznię narciarską. Stein Gruben oddał skok, trzymając w ręku zapaloną pochodnię. Początkowo tego wyczynu miał dokonać bardziej utytułowany Ole Gunnar Fidjestoel, który doznał upadku podczas próby generalnej na dwa dni przed ceremonią. Sam znicz zapalił następca norweskiego tronu, książę Haakon.

Dyscypliny olimpijskie

Państwa uczestniczące

14 państw debiutowało na Igrzyskach Olimpijskich: Armenia, Białoruś, Czechy, Gruzja, Kazachstan, Kirgistan, Mołdawia, Słowacja, Ukraina, Uzbekistan, Bośnia i Hercegowina, Rosja, Samoa Amerykańskie, Izrael i Trynidad i Tobago. Reprezentacja Wspólnoty Niepodległych Państw, która reprezentowała zawodników byłego ZSRR rozpadła się i 9 byłych sowieckich republik Armenii, Białorusi, Gruzji, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Ukrainy i Uzbekistanu wystartowało jako osobne kraje. Rozpad Czechosłowacji spowodował debiut Czech i Słowacji jako oddzielne państwa. Bośnia i Hercegowina zadebiutowała na Igrzyskach po odzyskaniu niepodległości w 1992 roku doprowadzając do rozpadu Jugosławii. W skład reprezentacji bobsleistów Bośni i Hercegowiny wchodziło 4 zawodników: dwóch Bośniaków, Chorwat i Serb, co odzwierciedla różnorodność etniczną kraju.

Wyniki

Klasyfikacja medalowa

Klasyfikacja medalowa
Lp.Państwozłotosrebrobrązrazem
1 Rosja118423
2 Norwegia1011526
3 Niemcy97824
4 Włochy75820
5 Stany Zjednoczone65213
6 Korea Południowa4116
7 Kanada36413
8 Szwajcaria3429
9 Austria2349
10 Szwecja2103

Osiągnięcia Reprezentacji Polski

Osiągnięcia Reprezentacji Polski
dyscyplinakonkurencjareprezentantmiejsce
łyżwiarstwo szybkie10 000 mJaromir Radke5.
łyżwiarstwo szybkie5000 mJaromir Radke7.
biathlon4x7,5 kmsztafeta męska8.
biegi narciarskie4x5 kmsztafeta żeńska8.
łyżwiarstwo figurowejazda indywidualna kobietAnna Rechnio10.

Media użyte na tej stronie

Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Flag of Belarus (1918, 1991–1995).svg
Flag of Belarus in 1991—1995
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Chinese Taipei (Olympics; 1986–2010).svg
Official flag used by the Fédération Internationale de Football Association (FIFA) to represent Chinese Taipei in association football matches. Also used at the Olympics from 1986 to 2010.
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Fiji.svg
Autor: unknown, Licencja: CC0
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Georgia (1990–2004).svg
Flag of Georgia used from 1990 to 2004, with slightly different proportions than the 1918 to 1921 flag.
Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Flag of Jamaica.svg
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.
Flag of Liechtenstein.svg
Flag of Liechtenstein
Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Flag of Senegal.svg
Flag of Senegal
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Italy (1946–2003).svg
Flag of Italy from 1946 to 2003, when exact colors were specified.
South African Olympic Flag 1994.gif
Autor: Dean Thomas, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Flaga olimpijskiej reprezentacji RPA podczas ZIO 1994 w Lillehammer
Flag of San Marino (1862–2011).svg
The flag of San Marino, before the 2011 standardization
Flag of Bermuda (1910–1999).svg
1910 Flag of Bermuda (with smaller coat of arms)