Zjawisko Arthusa

Zjawisko Arthusa – miejscowa reakcja III typu nadwrażliwości wywołana odkładaniem się kompleksów immunologicznych w tkankach. Reakcja ta została odkryta w 1903 roku przez Nicolasa Maurice'a Arthusa.

Jest modelem miejscowego uszkadzania tkanek przez kompleksy immunologiczne. Podanie antygenu osobnikowi o dużym stężeniu IgG wiążących dopełniacz w ciągu kilku godzin doprowadza do reakcji miejscowej charakteryzującej się zaczerwienieniem, obrzękiem i naciekiem z neutrofilów i następnie makrofagów. Powstający kompleks antygen-przeciwciało po przyłączeniu dopełniacza aktywuje wytwarzanie anafilotoksyn, które powodują degranulację bazofilów i działają przyciągająco na neutrofile, które fagocytują te kompleksy.

Zmiany te ulegają wycofaniu w przypadku niepowtarzającego się działania antygenu. W przypadku przewlekłego narażenia na działanie antygenu rozpoczynają się procesy chorobowe.

Reakcja Arthusa leży u podstaw alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych (m.in. płuco farmera, płuco hodowców gołębi, płuco praczek) związanego z najczęściej zawodowym narażeniem na antygeny wdychane do dróg oddechowych[1].

Przypisy

  1. Gerd. Herold: Medycyna wewnętrzna : repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004, s. 453–6. ISBN 83-200-3018-8.

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.