Zjednoczenie Mieszczańskie

Zjednoczenie Mieszczańskiecentrowe ugrupowanie polityczne[1] utworzone na Sejmie Ustawodawczym we wrześniu 1919 roku przez Aleksandera Henryka de Rosseta. Powstało z tzw. Polskiej Partii Postępowej. Składało się z dawnych członków sejmowego Związku Ludowo-Narodowego, którzy wystąpili z ZLN, gdy przekonali się, iż nie zamierza on bronić miast, rzemiosł i rzemieślników[2].

Zjednoczenie Mieszczańskie głosiło, że jako szczerze postępowe ugrupowanie pragnie „prowadzić naród szeroką drogą rozwoju, wykwitłego z macierzystego pnia jego przeszłości i jego świetnych dziejowych czynów”. Popierało prace Związku Miast. Dążyło do zwiększenia wpływu miasta na życie polityczne w kraju, przez zwiększenie przedstawicielstwa miast w Sejmie, Senacie i Sejmikach oraz do uświadomienia społeczeństwu, że rozwój i przyszłość kraju polega na wzroście miast i dobrobycie ludności miejskiej. Działalność kulturalną opierało na tradycyjnych więzach narodu polskiego z kościołem katolickim, opowiadało się za obowiązkowym, powszechnym i bezpłatnym nauczaniem elementarnym.

Prowadziło politykę chwiejną, łącząc się zarówno ze stronnictwami socjalistycznymi, jak i stronnictwami narodowymi.

Organami prasowymi Zjednoczenia Mieszczańskiego były: „Gazeta Poznańska” i „Głos Mieszczański”, tygodnik wychodzący w Krakowie.

Członkowie Zjednoczenia Mieszczańskiego na Sejmie Ustawodawczym

Przypisy

  1. Niekiedy uważane jest za ugrupowanie o charakterze konserwatywno-liberalnym.
  2. Stronnictwa, partje, unje, federacje, kluby polityczne na ziemiach polskich i ich programy w r. 1921 / na podstawie źródeł sejmowych, urzędowych i prasowych oprac. Jan Bełcikowski, Warszawa, Lwów 1921, s. 12.

Bibliografia

  • Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.
  • Stronnictwa, partje, unje, federacje, kluby polityczne na ziemiach polskich i ich programy w r. 1921 / na podstawie źródeł sejmowych, urzędowych i prasowych oprac. Jan Bełcikowski, Warszawa, Lwów 1921, s. 11–13.
  • Jerzy Szreniawa, Polskie stronnictwa polityczne, Poznań 1921, s. 23–24.