Znaki życia

Znaki życia (niem. Lebenszeichen) – pierwszy film fabularny Wernera Herzoga, wyprodukowany przez Werner Herzog Filmproduktion za 25 tys. marek w 1968 roku^[1]. Herzog oparł fabułę na opowiadaniu zatytułowanym Der Tolle Invalide auf dem Fort Ratonneau, autorstwa Achima von Arnima^[2].

Opis fabuły

Reżyser opowiada historię niemieckiego żołnierza o imieniu Stroszek (Peter Brogle), który wegetuje w koszarowym miasteczku na greckiej wyspie Kos podczas II wojny światowej. Z otępienia nie potrafi wyrwać go ani spotkanie z młodą dziewczyną Norą (Athina Zacharopoulou), ani z pianistą (Florian Fricke, prawdziwy muzyk, lider grupy Popol Vuh, która stworzyła muzykę do wielu filmów Herzoga). Warunki klimatyczno-geograficzne nie sprzyjają poprawie stanu zdrowia Stroszka – ten popada w szaleństwo.

Produkcja

Lokacje

Film został zrealizowany na greckiej wyspie Kos, w XIV w. fortecy zbudowanej przez Joannitów.

Obsada

W filmie pojawia się, w roli pianisty, Florian Fricke, lider zespołu Popol Vuh. Fricke wcieli się potem w podobnej roli w filmie Herzoga Zagadka Kaspara Hausera. W "Znakach życia" pojawia się także Wolfgang Reichmann (w roli żołnierza). Wystąpił on w 1979 r. w innym filmie Wernera Herzoga Woyzeck, także grając rolę wojskowego.

Ciekawostki

Dziadek Wernera, Rudolf Herzog, żył i pracował na wyspie Kos jako archeolog, co więcej – opublikował swego czasu książkę z tłumaczeniem ginącego greckiego dialektu. Reżyser nakręcił równocześnie ze Znakami życia krótkometrażowy film zatytułowany Ostatnie słowa, gdzie można usłyszeć ostatniego żyjącego człowieka posługującego się tym rodzajem języka.

Nagrody

Werner Herzog zdobył za Znaki życia Srebrnego Niedźwiedzia w kategorii najlepszy debiut w 1968 roku, a także laur Carl Mayer Preis przyznany w 1964 roku, za najlepszy scenariusz.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Plakat filmu
• Znaki Życia w bazie IMDb (ang.)
• Znaki Życia w bazie Filmweb