Zofia Barwińska
 Zofia Barwińska w komedii „Dzikus” H. Mannersa w Teatrze Bagatela w Krakowie (1924). | |
| Imię i nazwisko | Zofia Hertz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 31 grudnia 1904 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | aktorka |
| Odznaczenia | |
  | |
Zofia Barwińska właśc. Hertz, wyst. też jako Barwińska-Kicińska (ur. 31 grudnia 1904 w Częstochowie, zm. 29 kwietnia 1991 w Skolimowie) – polska aktorka głównie teatralna, także filmowa i telewizyjna.
Życiorys
Córka aktora i reżysera teatralnego Henryka Barwińskiego i aktorki Leonii z Urbanowiczów (1882–1964). Karierę teatralną zaczęła jeszcze przed II wojną światową. Występowała m.in. w Krakowie, Lwowie, Bydgoszczy, Poznaniu i Katowicach. Po wojnie była aktorką poznańskiego Teatru Polskiego (1945–1947), a następnie pracowała w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Krakowie (1947–1949), w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach (1950–1952). Od 1953 roku występowała w Warszawie: w Teatrze Ateneum (1953–1959) oraz w Teatrze Polskim (1959–1975). W latach 1977–1978 gościnnie pojawiała się w spektaklach realizowanych w Teatrze Kameralnym.
Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 233-2-16)[1].
Role teatralne (wybór)
- 1926 – Akropolis jako Helena (reż. Józef Sosnowski)
- 1927 – Król jako Pani podprefektowa (reż. Zygmunt Nowakowski)
- 1945 – Moralność pani Dulskiej jako Lokatorka (reż. Władysław Neubelt)
- 1946 – Wesele jako Rachel (reż. Władysław Stoma)
- 1946, 1947 – Wieczór Trzech Króli jako Viola (reż. Bronisław Dąbrowski)
- 1947 – Dwa teatry jako Pani (reż. Karol Borowski)
- 1948 – Wesele Figara jako Hrabina (reż. Władysław Krzemiński)
- 1948 – Amfitrion 38 jako Leda (reż. Bohdan Korzeniewski)
- 1949 – Mąż i żona jako Elwira (reż. Stefan Drewicz)
- 1950 – Balladyna jako Goplana (reż. Władysław Woźnik)
- 1951 – Mizantrop jako Celimena (reż. Roman Zawistowski)
- 1953 – Panna Maliczewska jako Daumowa (reż. Janusz Warmiński)
- 1954 – Spazmy modne jako Hrabina Modnicka (reż. Maria Wiercińska)
- 1954 – Pojedynek jako Amy (reż. J. Warmiński)
- 1957 – Tartuffe czyli Świętoszek jako Elmira (reż. J. Warmiński)
- 1959 – Wesele pana Balzaca jako Karolina Sayn-Wittgenstein (reż. Władysław Hańcza)
- 1959 – Śluby panieńskie jako Pani Dobrójska (reż. R. Zawistowski)
- 1960, 1961 – Wielki kram jako Królowa Lucyna (reż. Andrzej Munk)
- 1961 – Śmierć gubernatora jako Dama I (reż. Kazimierz Dejmek)
- 1961 – Anna Karenina (Teatr Telewizji, reż. Adam Hanuszkiewicz)
- 1964 – Dziady jako Dama (reż. Krystyna Skuszanka, J. Krasowski)
- 1967 – Pieszo w powietrzu jako Druga stara Angielka (reż. Erwin Axer)
- 1961 – Martwe dusze jako Gubernatorowa (reż. W. Hańcza)
- 1970 – Ballada o tamtych dniach Starsza pani (reż. Leon Wojciechowski)
- 1976 – Odsłonięcie jako Nana (reż. Wiesław Górski)
- 1977 – Lato jako Babcia (reż. Krystyna Meissner)
- 1978 – Klucznik jako Hrabianka (reż. Ryszard Ber)
Filmografia
- 1969 – Podróżni jak inni
- 1979 – Doktor Murek jako żona prezydenta Niewiarowicza
- 1982 – Coś się kończy jako Matka Stanisławy
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (4 marca 1955)[2]
Przypisy
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEONIA HERTZ BARWIŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-06-07].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 - Uchwała Rady Państwa z dnia 4 marca 1955 r. nr 0/378 - na wniosek Ministra Oświaty.
Linki zewnętrzne
- Zofia Barwińska w bazie IMDb (ang.)
- Zofia Barwińska w bazie Filmweb
- Zofia Barwińska w bazie filmpolski.pl
- Zofia Barwińska-Kicińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09].
Media użyte na tej stronie
Polska aktorka Zofia Barwińska. Komedia „Dzikus” H. Mannersa w Teatrze Bagatela w Krakowie.
Czesław Wołłejko i Zofia Barwińska w sztuce „Szczeniaki”