Zofia Bawarska

Niektóre z zamieszczonych tu informacji wymagają weryfikacji. Uwagi: Teksty hagiograficzne to nie jest dobre źródło do encyklopedii a na nich oparta jest informacja o imieniu spowiednika królowej. Nie był.. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zofia Bawarska

królowa Rzymian i Czech
Królowa Czech
Okres	od 1389 do 1419
Jako żona	Wacław IV Luksemburski
Poprzedniczka	Joanna Bawarska
Następczyni	Barbara Cylejska
Królowa Rzymian (Niemiec)
Okres	od 1389 do 1400
Jako żona	Wacław IV Luksemburski
Poprzedniczka	Joanna Bawarska
Następczyni	Elżbieta Norymberska
Dane biograficzne
Dynastia	Wittelsbachowie
Data i miejsce urodzenia	1376 Monachium
Data i miejsce śmierci	26 września 1425 Bratysława
Miejsce spoczynku	Konkatedra św. Marcina w Bratysławie
Ojciec	Jan II
Matka	Katarzyna z Gorycji
Mąż	Wacław IV Luksemburski

Zofia Bawarska (ur. 1376 w Monachium, zm. 26 września 1425 w Preszburgu) – królowa Niemiec i Czech, córka księcia Bawarii-Monachium Jana II i Katarzyny z Gorycji, córki hrabiego Meinharda VI z Gorycji.

Wychowywała się w Landshut, na dworze swojego stryja, księcia Fryderyka Mądrego. W 1388 r. towarzyszyła mu w jego podróży do Pragi, gdzie zadecydowano o jej małżeństwie z królem Niemiec i Czech Wacławem IV Luksemburskim (26 lutego 1361 - 16 sierpnia 1419), synem cesarza Karola IV i Anny, córki księcia świdnickiego Henryka II.

Ślub odbył się w Pradze 2 maja 1389 r. Udzielał go biskup Jan z Kamieńca. Wacław znajdował się wówczas w konflikcie z arcybiskupem Janem z Jenštejna, co sprawiło, że Zofia nie została ukoronowana na królową Czech. Zofia była drugą żoną Wacława (pierwsza, Joanna Bawarska, zmarła w 1386 r.). Małżonkowie nie mieli razem dzieci.

Nowa królowa próbowała pogodzić Wacława z arcybiskupem, ale bez efektu. Na swoją koronację musiała poczekać do 15 marca 1400 r., kiedy to koronował ją nowy arcybiskup Olbram ze Škvorce. Zofia była kobietą urodziwą i wesołą. Miała również zmysł gospodarczy. W 1393 r. przejęła część dóbr po zmarłej właśnie cesarzowej-wdowie Elżbiecie Pomorskiej i, rozsądnie gospodarując, powiększyła swój majątek. Była również protektorką Jana Husa i była słuchaczką jego kazań.

Jej mąż zmarł w 1419 r., niedługo po I defenestracji praskiej, która oznaczała początek wojen husyckich. Wacław nie pozostawił po sobie potomstwa. Zofia popierała sukcesję swojego szwagra, króla Węgier Zygmunta. Ta kandydatura nie cieszyła się jednak poparciem Czechów. Niedługo po śmierci męża Zofia opuściła Pragę i schroniła się na dworze Zygmunta. Szwagier próbował ją jeszcze wydać za mąż, a jednym z kandydatów był Władysław II Jagiełło. Posagiem Zofii miał być Śląsk. W planach Zygmunta to małżeństwo miało odwieść Jagiełłę od planów uzyskania korony czeskiej. Na małżeństwo to wyraziły zgodę stany Korony, ale ostatecznie wielki książę Witold przekonał Władysława, aby nie żenił się z Zofią.

W 1422 r. Zofia przeniosła się do Preszburga (ob. Bratysława), gdzie zmarła w 1425 r. Została pochowana w kościele św. Marcina.

Wrocław, Ostrów Tumski, pomnik św. Jana Nepomucena, relief na cokole pomnika, spowiedź królowej Zofii

Jej spowiednikiem był święty Jan Nepomucen. Według legendy został on w 1393 r. zamordowany na rozkaz Wacława IV, gdyż nie chciał wyjawić tajemnicy spowiedzi (król podejrzewał żonę o zdradę). Na poparcie tej legendy nie ma jednak żadnych dowodów.