Zond 1

Zond 1
ilustracja
Inne nazwy3MW-1 4, S00785
ZaangażowaniOKB-1 (ZSRR)
Indeks COSPAR1964-016D
Rakieta nośnaMołnia 8K78M
Miejsce startuBajkonur, Kazachska SRR
Cel misjiWenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskieSłońce
Perycentrum0,652 au
Apocentrum1,001 au
Okres obiegu274 d
Nachylenie3,7°
Czas trwania
Początek misji2 kwietnia 1964 (02:42 UTC)
Koniec misji14 maja 1964
Wymiary
Masa całkowita890 kg

Zond 1 (ros. Зонд 1) – radziecka sonda kosmiczna (typu 3MW-1) wysłana w kierunku planety Wenus. Seria (trzech) radzieckich sond kosmicznych wysyłanych od 1964 roku w celu badania przestrzeni kosmicznej i wypróbowania techniki dalekich lotów kosmicznych[1]. Charakterystyczną cechą tych obiektów była dwuczęściowa budowa. Składały się z dwóch zasadniczych, próżnioszczelnych członów: orbitalnego i planetarnego[2].

Misja

Zond 1 została wystrzelona 2 kwietnia 1964 roku z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie. Masa sondy wynosiła około 890 kg. Była wyposażona w system astronawigacji (według Słońca, Ziemi i gwiazdy Canopus) i korekcyjne silniki rakietowe. Zasilanie aparatury naukowej z baterii słonecznych. Układ termoregulacji cieplnej był obliczony na pracę w różnych odległościach od Słońca[3]. Przeznaczona do badania międzyplanetarnej przestrzeni kosmicznej została wprowadzona na orbitę parkingową, z której 3 kwietnia 1964 roku została skierowana w kierunku Wenus. Sonda została obrócona w przestrzeni i przyjęła określone położenie względem gwiazd. Na sygnał z Ziemi uruchomione zostały silniki „Sondy-1” umożliwiające zwiększenie prędkości. Manewr ten nastąpił w odległości około 560 tys. km od Ziemi[4]. W trakcie lotu przeprowadzono dwie korekty trajektorii, przy czym drugą dokonano w odległości 13 mln km od Ziemi[1]. Minęła planetę 14 lipca 1964 roku w odległości 99 779 km[5], lecz wskutek awarii nadajnika radiowego nie przekazała żadnych danych, pozostając na orbicie heliocentrycznej. Komunikacja ze statkiem urwała się po 14 maja 1964 roku.

Jednym z przyrządów naukowych na pokładzie sondy był detektor energetycznych cząstek elementarnych przygotowany przez wydział teoretycznej i stosowanej fizyki kosmicznej Instytutu Fizyki Jądrowej imienia Skobielcyna, na Uniwersytecie Moskiewskim. Przyrządy tego typu wyniesiono również na innych radzieckich sondach typu Łuna, Mars, Wenera, Wega czy Fobos. Detektor rejestrował protony o energiach powyżej 30 MeV.

Cele

  • badania przestrzeni kosmicznej
  • testy urządzeń pokładowych i łączności dalekosiężnej
  • zbliżenie do Wenus

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957– 1972. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1974, s. 120.
  2. Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 235, seria: Biblioteka Problemów.
  3. Praca zbiorowa: Kosmonautyka. Ilustrowana Encyklopedia dla wszystkich. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 410, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki dla Wszystkich.
  4. Andrzej Marks. Nowy radziecki próbnik -Sonda-1. „Astronautyka”. 3(23), s. 11, 1964. Polskie Towarzystwo Astronautyczne (pol.). 
  5. James Harford: Siergiej Korolow. O krok od zwycięstwa w wyścigu na Księżyc. Warszawa: Prószyński i S-ka SA, s. 167. ISBN 83-7469-165-4.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Zond 2.jpg
Autor: NASA on The Commons, Licencja: No restrictions

(1965) Zond 2 was an automatic interplanetary station launched from a Tyazheliy Sputnik (64-078A) in Earth parking orbit towards Mars to test space-borne systems and to carry out scientific investigations. The probe carried a descent craft and the same instruments as the Mars 1 flyby spacecraft: a magnetometer probe, television photographic equipment, a spectroreflectometer , radiation sensors (gas-discharge and scintillation counters), a spectrograph to study ozone absorption bands, and a micrometeoroid instrument. The spacecraft had six experimental low-thrust electrojet plasma ion engines that served as actuators of the attitude control system and could be used instead of the gas engines to maintain orientation. Power was provided by two solar panels.

Zond 2 took a long curving trajectory towards Mars to minimize the relative velocity. The electronic ion engines were successfully tested shortly after launch under real space environment conditions over the period December 8-18, 1964. One of the two solar panels failed so only half the anticipated power was available to the spacecraft. After a mid-course maneuver, communications with the spacecraft were lost in early May, 1965. The spacecraft flew by Mars on 6 August 1965 at a distance of 1500 km and a relative speed of 5.62 km/s.

nasaimages.org/luna/servlet/detail/nasaNAS~20~20~120437~2...