Zużycie techniczne budynków

Zużycie techniczne – zużycie fizyczne budynku; Miara stanu technicznego obiektu budowlanego[1]; Utrata wartości wynikająca z upływu czasu i sposobu użytkowania[2]; Poziom jakości technicznej poszczególnych elementów budowli, odzwierciedlający stopień zużycia i  zakres spełniania wymogów norm technicznych przez poszczególne części obiektu w chwili oszacowania[3] i określa poziom zużycia wszyst­kich elementów budynku zarówno konstrukcyjnych, wykończeniowych, jak i wyposażenia i instalacji[4].

Zużycie wynika z:

  • wieku obiektu budowlanego,
  • trwałości zastosowanych materiałów,
  • jakości wykonawstwa budowlanego,
  • sposobu użytkowania i warunków eksploatacyjnych,
  • wad projektowych,
  • prowadzonej gospodarki remontowej.

Jest ono wynikiem zużycia poszczególnych jego elementów konstrukcyjnych, wykończeniowych i instalacji[5].

Zużycie techniczne obejmuje:[6]

  • zużycie normalne, związane z upływem czasu i wpływem czynników zewnętrznych (atmosferycznych);
  • zużycie przyspieszone, występujące w razie braku należytej konserwacji i remontów;
  • zużycie nagłe, występujące w warunkach losowych.

Szacowanie zużycia nieruchomości zabudowanych

Do oceny stopnia zużycia technicznego całego budynku (nie jego poszczególnych elementów) stosowane są:[6]

  • metoda czasowa, w tym:
    • metoda liniowa, tzw. metoda proporcjonalności,
    • metoda nieliniowa Rossa[4],
    • metoda nieliniowa Eytelweina[4],
    • metoda nieliniowa Romsterfena[7];
  • metoda wizualna, w tym:
    • metoda średniej ważonej,
    • metoda sztucznych sieci neuronowych prof. Z. Waszczyszyna z Politechniki Krakowskiej[1],
    • metoda uwzględniająca czynniki losowe prof. A. Wodyńskiego z Akademii Górniczo‑Hutniczej[1],
    • metoda szacowania zużycia technicznego przez rzeczoznawcę majątkowego.

Zastosowanie

Parametr szacowany przy:

Przypisy

  1. ↑ a b c Problematyka określenia stopnia zużycia technicznego budynków wielkopłytowych, [w:] Jacek Dębowski, Czasopismo Techniczne. Architektura, wyd. 2007, t. R. 104, z. 4-A, Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki, 2007, s. 27 - 34 [dostęp 2020-11-24].
  2. ↑ Beata Nowogońska, Trwałość techniczna a trwałość moralna obiektów budowlanych, „Czasopismo Techniczne. Architektura”, Wydawnictwo PK, 2011.
  3. ↑ Ewa Kucharska-Stasiak, Ryszard Cymerman, Leksykon rzeczoznawcy majątkowego, Warszawa: Polska Federacja Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych, 1998, ISBN 83-909123-2-5, OCLC 749138743 [dostęp 2020-11-18].
  4. ↑ a b c Zużycie techniczne budynków - kiedy podjąć decyzję o rozbiórce, Inżynier Budownictwa, 18 listopada 2015 [dostęp 2020-11-18] (pol.).
  5. ↑ Beata Szykulska, Określanie zużycia obiektów budowlanych, Bondi – wycena mienia zabużańskiego, wycena nieruchomości [dostęp 2020-11-18] (pol.).
  6. ↑ a b Wolters Kluwer Polska., Obowiązki właścicieli obiektów budowlanych oraz inwestorów : przegląd, konserwacja i roboty budowlane, wyd. 2. wyd., stan prawny na 10 lipca 2016 r, Warszawa: Wolters Kluwer, 2016, ISBN 978-83-264-9070-5, OCLC 995623225 [dostęp 2020-11-24].
  7. ↑ Monika Podwórna, Określanie stanu technicznego obiektubudowlanego w wycenie nieruchomości, [w:] Izabela Rącka (red.), Nieruchomość w przestrzeni 5. T. 2, Analiza rynku nieruchomości, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2019, ISBN 978-83-7986-257-3, OCLC 1129910932 [dostęp 2020-11-24].
  8. ↑ Monika Podworna, Praktyczne aspekty oceny stopnia zużycia obiektów budowlanych, dla potrzeb wyceny nieruchomości, Władysław Mironowicz, „Rzeczoznawca Majątkowy”, 1/2017, Str. 8 [dostęp 2020-11-18].
  9. ↑ Biuro Projektowe Konstruktor, Zużycie techniczne budynków i budowli : metodologia oceny stanu technicznego budynków i budowli : podstawy diagnostyki budowlanej : tabele pomocnicze do ustalania stopnia zużycia budynku, Chrzanów: Wydawnictwo Prawo i Budownictwo. Biuro Projektowe Konstruktor, 2014, ISBN 978-83-937513-9-6, OCLC 903372174 [dostęp 2020-11-18].