Związek Uzdrowisk Polskich
Związek Uzdrowisk Polskich – organizacja, koordynująca działania przemysłu uzdrowiskowego, powstała w 1926.
Związek był kontynuacją Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk, który powstał w 1910 w czasie I Krajowego Zjazdu Przemysłowo-Balneologicznego w Galicji.
W roku 1937 Związek liczył 54 członków-podmiotów uzdrowiskowych, należały do niego nie tylko renomowane zdrojowiska jak Truskawiec, ale także mniejsze miejscowości uzdrowiskowe: Otwock, Jaworze, Ojców, Zakopane, Jastrzębia Góra, Horyniec i inne.
Głównymi zadaniami związku były:
- pozyskanie dla uzdrowisk tanich kredytów
- staranie się o zorganizowanie Towarzystwa Kredytowego Uzdrowisk
- starania o poprawę komunikacji do uzdrowisk
- starania o zniżki kolejowe powrotne z uzdrowisk
Związek powołał Fundację Instytutu Balneologicznego, dzięki której zbudowano w Al. Focha 33 w Krakowie gmach instytutu i powołano Instytut Balneologiczny, istniejący do 1952.
Związek został zlikwidowany w 1946.
Prezesi Związku
- hr. Jan Potocki, właściciel uzdrowiska Rymanów
- Medard Kozłowski – wójt gminy Zakopane
- dr Ludwik Dudyński – kierownik zakładu zdrojowego w Morszynie
- Rajmund Jarosz – właściciel uzdrowiska Horyniec
- Roman Jarosz z Truskawca
- Stanisław Karłowski[1]
- Halina Minkiewiczowa
Przypisy
- ↑ Nowy prezes Związku Uzdrowisk. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 211 z 17 września 1937.