Związek Zawodowy Literatów Polskich

Związek Zawodowy Literatów Polskich (ZZLP) – polskie stowarzyszenie twórcze i związek zawodowy literatów założone w 1920 w Warszawie z inicjatywy Stefana Żeromskiego, jego pierwszego prezesa; w 1949 przekształcony w Związek Literatów Polskich (ZLP).

1920–1939

ZZLP został ustanowiony 14 maja 1920 roku podczas I wszechdzielnicowego Zjazdu Literatów Polskich w Warszawie.
Od 1920 istniały oddziały w Krakowie i Lwowie, od 1921 w Poznaniu, od 1925 w Wilnie.
Przez pierwsze lata istnienia związku szukano kompromisu między centralizacją a federacją samodzielnych oddziałów. W okresie 1925–1935 zwyciężyła koncepcja federacji i związek funkcjonował jako Zrzeszenie Związków Zawodowych Literatów Polskich (Zrzeszenie ZZLP), następnie organizacja została scentralizowana.
Dzięki staraniom Zrzeszenia ZZLP w 1926 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął Ustawę z dnia 29 marca 1926 r. o prawie autorskiem^[1].
Prezesami ZZLP byli: Stefan Żeromski, Andrzej Strug, Juliusz Kaden-Bandrowski, Wacław Sieroszewski, Ostap Ortwin, Ferdynand Goetel.
Podczas II wojny światowej związek oficjalnie był nieaktywny.

Reaktywowany w sierpniu 1944 roku, na walnym zebraniu członków ZZLP w Lublinie, tylko formalnie był tą samą organizacją. Tymczasowym prezesem został Julian Przyboś, a na Zjeździe ZZLP w Krakowie w sierpniu-wrześniu 1945 r. funkcję tę przejął Jarosław Iwaszkiewicz. Rzeczywistą kontrolę nad związkiem sprawował aparat PPR.
W 1949 r. ZZLP został przekształcony w Związek Literatów Polskich podporządkowany Ministerstwu Kultury.