Zygfryd Wolniak
| Data i miejsce urodzenia | 27 lutego 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 listopada 1970 |
| Poseł PRL w Izraelu | |
| Okres | od 21 grudnia 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Poseł PRL w Kambodży | |
| Okres | od 1956 |
| Następca | Kazimierz Krawczyński |
| Ambasador PRL w Kanadzie | |
| Okres | od 1961 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz stanu w MSZ | |
| Okres | od 10 kwietnia 1968 |
| Odznaczenia | |
    | |
Zygfryd Longin Wolniak (ur. 27 lutego 1922 w Gnaszynie, zm. 1 listopada 1970 w Karaczi) – polski polityk i dyplomata, poseł w Izraelu (1954–1957), ambasador w Kambodży, Birmie (1957–1959) i Kanadzie (1961–1967), w latach 1968–1970 wiceminister spraw zagranicznych.
Życiorys
Urodził się w Gnaszynie (obecnie dzielnica Częstochowy). Syn Pelagii i Eustachiusza, przed II wojną światową urzędnika w częstochowskim magistracie, a po 1945 przewodniczącego związku zawodowego w kopalni rud żelaza „Barbara” w Dźbowie.
Od najmłodszych lat pracował jako mechanik w manufakturze gnaszyńskiej, a następnie w okresie okupacji w Hucie Blachownia. Od wczesnych lat działał w szeregach OM TUR, a następnie Polskiej Partii Socjalistycznej.
W czasie II wojny światowej był w szeregach ruchu oporu (m.in. organizacji Znak). Został aresztowany przez gestapo i osadzony w areszcie w Blachowni. Po wyzwoleniu znów był czynny w ruchu socjalistycznym, a po tzw. zjednoczeniu polskiego ruchu robotniczego działał w PZPR. Był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach.
W 1946 zdał maturę w Częstochowie i został skierowany do szkoły konsularno-dyplomatycznej, a po jej ukończeniu do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił funkcje w Konsulacie Generalnym w Montrealu (1949–1950), Poselstwie PRL w Ottawie. Był posłem w Tel Awiwie (w latach 1954–1957), przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Kambodży, ambasadorem w Birmie.
W latach 1961–1967 sprawował funkcję ambasadora w Kanadzie, a po zakończeniu misji został mianowany dyrektorem generalnym w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od kwietnia 1968 aż do śmierci był podsekretarzem stanu w MSZ. Zginął 1 listopada 1970 w Karaczi w zamachu na składającego wizytę w Pakistanie przewodniczącego Rady Państwa Mariana Spychalskiego (zatrzymany w tej sprawie Mohammed Faruz Abdallah, kierowca Pakistańskich Linii Lotniczych, wjechał pojazdem zaopatrzeniowym w szpaler osób witających na płycie lotniska przybywającego Przewodniczącego Rady Państwa, powodując śmierć czterech osób[1]).
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 2 Tuje m. 2)[2]. Na grobie rodziców na cmentarzu parafialnym w Gnaszynie znajduje się płyta pamiątkowa ku jego pamięci.
Żonaty, miał córkę i syna[3].
Odznaczenia i ordery
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie przyznany przez Radę Państwa
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (1953)[4]
Przypisy
- ↑ Jan Dziedzic. Tragedia na lotnisku w Karaczi. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, Nr 269 z 12 listopada 1970.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ "Kurier Polski", nr 258 z 3 listopada 1970, str. 2 (nekrolog)
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1953 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1245).
Bibliografia
- Bogdan Snoch, Mała encyklopedia Częstochowy, Towarzystwo Przyjaciół Częstochowy, Częstochowa 2002
- Zygfryd Wolniak, "Kurier Polski", nr 257 z 2 listopada 1970, str. 2
Media użyte na tej stronie