Zygmunt Łenyk
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1950 |
|---|---|
| Poseł I kadencji Sejmu | |
| Okres | od 25 listopada 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
   | |
Zygmunt Stanisław Łenyk (ur. 13 lutego 1950 w Chrzanowie) – polski polityk, przedsiębiorca, psycholog, poseł na Sejm I kadencji.
Życiorys
Ukończył w 1974 studia na Wydziale Psychologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1983 specjalizował się w zakresie psychologii klinicznej.
Był członkiem Zrzeszenia Studentów Polskich. W latach 70. należał do PZPR. W 1979, za niezależną działalność polityczną, został usunięty z partii[1]. Od 1972 do 1976 kierował zarządem okręgu krakowskiego Polskiego Związku Niewidomych, następnie pracował w Szpitalu Psychiatrycznym w Krakowie, później jako masażysta leczniczy.
W latach 1979–1994 był członkiem Konfederacji Polski Niepodległej. Od 1980 wchodził w skład rady politycznej, w latach 1984–1986 kierował Obszarem II KPN, a w latach 1985–1988 stał na czele Centralnego Kierownictwa Akcji Bieżącej KPN[1]. Włączył się również w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Uczestniczył w niezależnym ruchu wydawniczym, m.in. w redakcjach „Opinii Krakowskiej”. „Komunikatu”. „Niepodległości”. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego, został internowany. Zwolniono go 15 marca 1982[1]. Był następnie wielokrotnie zatrzymywany, także karany przez kolegium ds. wykroczeń za kolportowanie ulotek. Został tymczasowo aresztowany 8 marca 1985 wraz z członkami rady politycznej KPN, zwolniono go z uwagi na stan zdrowia, obejmując dozorem milicyjnym.
Od 1991 do 1993 z ramienia KPN sprawował mandat posła I kadencji, następnie pełnił funkcję doradcy prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. W 1995 został właścicielem i dyrektorem krakowskiej Szkoły Języków „Poliglota”.
Wielokrotny uczestnik Marszu Szlakiem I Kompanii Kadrowej na trasie Kraków-Kielce. W 2002 z ramienia Platformy Obywatelskiej kandydował do krakowskiej rady miejskiej[2]. W 2008 stał na czele Komitetu Obchodów Jubileuszu 30-lecia Konfederatów Polski Niepodległej. Kilka lat później został działaczem Komitetu Obrony Demokracji[3].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2009, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, nadany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego)[4]
- Krzyż Wolności i Solidarności (2017, odmówił jego przyjęcia[5])[6]
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (2008)
Przypisy
- ↑ a b c Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2022-08-28].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2022-08-28].
- ↑ Witold Głowacki: Jak dawni członkowie KPN stali się KOD-owcami. polskatimes.pl, 4 marca 2017. [dostęp 2022-08-28].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 260.
- ↑ Paweł Figurski: Zasłużony opozycjonista miał odebrać odznaczenie od prezydenta Dudy. Odmówił i wysłał mocne uzasadnienie. wyborcza.pl, 31 maja 2017. [dostęp 2022-08-28].
- ↑ M.P. z 2017 r. poz. 367.
Bibliografia
- Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2022-08-28].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2022-08-28].
Media użyte na tej stronie
Baretka Krzyża Wolności i Solidarności.
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".