Zygmunt Bezeg

Zygmunt Bezeg

Longin

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1893 Zahajpol
Data śmierci	13 kwietnia 1971
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie, Związek Walki Zbrojnej
Formacja	Legiony Polskie Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	5 Pułk Piechoty, 6 Pułk Piechoty Legionów, 86 Pułk Piechoty, 19 Dywizja Piechoty, 55 Pułk Piechoty, 2 Okr. Urz. WFiPW, Batalion KOP „Stołpce”, 1 Pułk Strzelców Podhalańskich, OZ 21 DP
Stanowiska	I oficer sztabu dywizji, dowódca batalionu, kierownik Okr. Urz. WFiPW
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Zygmunt Longin Bezeg, ps. „Longin” (ur. 16 marca 1893 w Zahajpolu, zm. 13 kwietnia 1971) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 16 marca 1893 w Zahajpolu, pow. kołomyjski, jako syn Alfreda^[1][2] i Heleny Stefanii z Przybylskich. Przed 1914 podjął studia filozoficzne^[1]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich^[1]. Służył w 5 pułku piechoty w składzie I Brygady^[1]. Po przejściu frontu w bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 został internowany i był osadzony obozie w Talaborfalva^[1]. W styczniu 1919 został mianowany na podporucznika^[1].

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę nieodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 6 pułku piechoty Legionów, za co otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4]. W 1924, 1932, jako oficer nadetatowy 86 pułku piechoty z Mołodeczna pełnił stanowisko pierwszego oficera sztabu 19 Dywizji Piechoty w Wilnie^[5][6]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925^[7][8]. Służył w 55 pułku piechoty w Lesznie, gdzie pełnił stanowiska dowódcy II batalionu (1927)^[9] oraz dowódcy III batalionu^[10] do 23 grudnia 1929, gdy został mianowany kierownikiem 2 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego^[11]. Następnie został przeniesiony do służby w Korpusie Ochrony Pogranicza i był dowódcą batalionu KOP „Stołpce” od 28 stycznia 1931^[12][13]. Wówczas został awansowany na stopień podpułkownika piechoty. Stanowisko dowódcy batalionu KOP „Stołpce” pełnił do 21 marca 1935, po czym został przeniesiony z KOP na stanowisko zastępcy dowódcy 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu^[14][15].

W czasie mobilizacji w sierpniu 1939 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Ośrodka Zapasowego 21 Dywizji Piechoty Górskiej. Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej kierowany przez niego improwizowany pułk działał w rejonie Żurawna, a od 17 września 1939 był podporządkowany Grupie „Stryj”, po czym z rozkazu Naczelnego Wodza miał maszerować na Sokołów–Bolechów^[16]. Później był internowany na obszarze Węgier, gdzie jako p.o. pułkownika pod pseudonimem „Longin” od listopada 1940 do stycznia 1941 był komendantem Wojskowej Bazy Wywiadowczo-Łącznikowej (Baza 1) Związku Walki Zbrojnej^[17]. Był więziony w niemieckim obozie koncentracyjnym Mauthausen^[18].

Po wojnie pozostawał podpułkownikiem w stanie spoczynku^[18]. Przez wiele lat pracował w Krakowskiem Przedsiębiorstwie Robót Drogowych^[18].

Zmarł 13 kwietnia 1971^[19]. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera LXXXI-12-39)^[20].

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z Wandą z Mierzwińskich (1894–1947), z którą miał synów Stanisława (1920–1941) i Tadeusza (1927–2007)^[21], później był mężem Heleny Jastrzębskiej (1910–1987)^[18][22].

Grób ppłka Zygmunta Bezega na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4832
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[23]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[18]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1932)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[24]
• Medal za Ratowanie Ginących (1929)^[25]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1929)^[26]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Zygmunt Bezeg. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-01)].
• Wykaz zmian stanu oficerów Brygady KOP „Nowogródek” w latach 1927–1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
• IwonaI. Wiśniewska IwonaI., KatarzynaK. Promińska KatarzynaK., Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza «Nowogródek»”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2013 .