Zygmunt Brynk
kontradmirał | |
Data i miejsce urodzenia | 25 kwietnia 1872 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 26 września 1943 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | pełnomocnik wojskowy i morski w Waszyngtonie |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Zygmunt Brynk (ur. 25 kwietnia[1] 1872 w Mohylowie Podolskim, zm. 26 września 1943 w Milanówku) – polski kontradmirał, inżynier mechanik okrętowy. Służył jako generał major w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego, a następnie po odzyskaniu niepodległości przez Polskę jako kontradmirał w Marynarce Wojennej II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Zygmunt Bryk urodził się 25 kwietnia 1872 roku w Mohylowie Podolskim, w rodzinie Kazimierza, matematyka, i Zofii z domu Brynk. Po śmierci rodziców znalazł się pod kuratelą stryjecznego brata Antoniego (1850–1925)[2].
W 1894 ukończył Wydział Budowy Okrętów w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie i otrzymał promocję oficerską oraz tytuł inżyniera mechanika okrętowego. Był również absolwentem Akademii Morskiej w Petersburgu z 1900. Po ukończeniu szkoły w Kronsztadzie służył na kanonierce „Groziaszczij”, początkowo jako oficer mechanik, a następnie starszy oficer mechanik. W latach 1900–1901 w Filadelfii brał udział w budowie pancernika „Retwizan”, na którym w późniejszym czasie był starszym oficerem mechanikiem. Od 1908 do 1917 podobną funkcję sprawował na pancernikach „Giegorij Pobiedonosiec” oraz „Impieratrica Marija”. Potem został flagowym oficerem mechanikiem dywizji pancerników Floty Morza Czarnego, a także przewodniczył Komisji Nadzoru Budowy Okrętów w Mikołajowie. W 1918 piastował stanowiska oficera mechanika portu w Sewastopolu i głównego oficera mechanika dywizji pancerników. W latach 1917–1918 zasiadał w Zarządzie Związku Wojskowych Polaków w Sewastopolu oraz był delegatem Zjazdu Wojskowych Polaków do Rządu Tymczasowego.
7 lipca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego „z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i przydzielony do Departamentu Spraw Morskich[3]. 15 sierpnia 1919 roku został zatwierdzony, „warunkowo, do czasu ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa oficerów WP”, w randze generała podporucznika[4].
Następnie znalazł się w Paryżu, gdzie pełnił funkcję specjalisty w polskiej delegacji na konferencję pokojową w sprawie traktatu wersalskiego. Jeszcze w 1919 objął stanowisko pełnomocnika wojskowego i morskiego przy Poselstwie Polskim w Waszyngtonie. 15 września 1920, pod wpływem nacisków ze strony posła RP w Waszyngtonie Kazimierza Lubomirskiego został odwołany z zajmowanego stanowiska przez ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych, generała porucznika Kazimierza Sosnkowskiego. 9 listopada 1920 roku został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie[5].
22 listopada 1920 roku, na własną prośbę, został zwolniony z czynnej służby z zaliczeniem do Rezerwy armii, w stopniu generała podporucznika inżyniera marynarki[6]. Dekretem Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z 5 sierpnia 1922 roku został przeniesiony „w stały stan spoczynku na własną prośbę z prawem noszenia munduru z dniem 22 listopada 1920 roku w stopniu kontradmirała”[7]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodzisk Mazowiecki, jako oficer stanu spoczynku w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, korpus oficerów technicznych[9]. 28 kwietnia 1939 roku został przeniesiony z korpusu oficerów technicznych do korpusu oficerów służb Marynarki Wojennej, grupa oficerów technicznych, w stopniu kontradmirała stanu spoczynku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą[10].
W latach 1921–1922 był dyrektorem technicznym Towarzystwa Polsko-Amerykańskiego Żeglugi Morskiej. Od 1923 do 1931 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, będąc radcą, rzeczoznawcą oraz naczelnikiem Wydziału Morskiego. W 1931 został członkiem, a następnie prezesem Zarządu Polskich Zakładów Optycznych S.A. „H. Kolberg i S-ka” w Warszawie. Zmarł 26 września 1943 w Milanówku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 18-6-4)[11].
Awanse
- podporucznik - 1894
- porucznik
- kapitan - 1 stycznia 1905
- podpułkownik - 6 grudnia 1906
- pułkownik - 22 marca 1915
- generał major floty - 25 grudnia 1917
- generał podporucznik marynarki - 15 sierpnia 1919
- generał brygady marynarki - 5 maja 1922[12]
- kontradmirał - 28 kwietnia 1939
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (26 lutego 1932)[13]
- Order św. Anny II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Krzyż Kawalerski z Mieczami Orderu św. Włodzimierza (Imperium Rosyjskie)
Zobacz też
- Generałowie polscy
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Generałowie polscy w niewoli
Przypisy
- ↑ Według kalendarza juliańskiego urodził się 13 kwietnia, a według kalendarza gregoriańskiego - 25 kwietnia. Zobacz daty nowego i starego porządku.
- ↑ Machaliński 1993 ↓, s. 138.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 79 z 22 lipca 1919 roku, poz. 2647, 2669.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 87 z 3 września 1919 roku, poz. 3077.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 45 z 24 listopada 1920 r., s. 1232.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, poz. 108.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 12 sierpnia 1922 roku, s. 605.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1068 tu podano, że urodził się 25 kwietnia 1872 roku.
- ↑ Sawicki 2011 ↓, s. 582.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Z dniem wejście w życie Ustawy z dnia 23 marca 1922 r. o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 54, poz. 61 „za zasługi na polu rozwoju przemysłu wojennego”.
Bibliografia
- Zbigniew Machaliński: Admirałowie Polscy 1919–1950. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1993. ISBN 83-11-08216-2.
- Jan Kazimierz Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej. T. V: Polska Marynarka Wojenna. Dokumentacja organizacyjna i kadrowa oficerów, podoficerów i marynarzy (1918–1947). Gdynia: Polskie Towarzystwo Nautologiczne, 2011. ISBN 978-83-932722-0-4.
- Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. Kadry Morskie Rzeczypospolitej, tom II Polska Marynarka Wojenna, część I, Korpus oficerów 1918–1947, Wyższa Szkoła Morska, Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Naramiennik kontradmirała Marynarki Wojennej RP.
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Orzeł Marynarki Wojennej RP
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.