Zygmunt Bujnowski

Zygmunt Bujnowski

Kościół Bernardynów. Malarstwo Zygmunta Bujnowskiego
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1895 Kutyłowo-Perysie
Data i miejsce śmierci	5 marca 1927 Tykocinie)
Narodowość	Polska
Dziedzina sztuki	malarstwo

Stare stodoły. Obraz Zygmunta Bujnowskiego.

Zygmunt Tadeusz Bujnowski (ur. 2 lutego 1895^[1] we wsi Kutyłowo-Perysie koło Bogut, zm. 5 marca 1927 w Tykocinie) – polski malarz.

Życiorys

Studiował na wydziale malarskim Carskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, która była powszechnie znana jako instytucja zapewniająca studentom gruntowną wiedzę zawodową. Kontynuował naukę w Polskiej Szkole Artystycznej (Polskiej Szkole Sztuk Pięknych) w Kijowie pod kierunkiem Konrada Krzyżanowskiego, jednego z twórców warszawskiej Szkoły Modernizmu. Edukacja została przerwana przez rewolucję październikową W 1918 r. Bujnowski przyjechał do Warszawy, gdzie wstąpił do Legii Akademickiej, jak wielu rówieśników z jego uczelni. W tym czasie jego prace zostały po raz pierwszy zaprezentowane szerokiej publiczności na wystawie w corocznym Salonie Towarzystwa Krzewienia Przyjaciół Sztuk Pięknych „Zachenta” w Warszawie w 1918 roku (Debiut). Został ranny w działaniach wojennych w Śląsku Cieszyńskim. Po rehabilitacji medycznej ukończył szkołę poruczników i otrzymał stopień porucznika. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach III Pułku Legionu i został ciężko ranny pod Berezyną. (W 1920 roku ukończył Szkołę Podchorążych i w stopniu podporucznika brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w bitwie nad Berezyną został ranny. Nie odzyskał już całkowicie zdrowia). Silny strzał w głowę był przyczyną trwałego kalectwa i pozbawienia możliwości wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zamieszkał w Tykocinie od 1918 roku. W 1926 r. Poprawa stanu zdrowia pozwoliła mu zorganizować wystawę w Pawilonie Ogrodu Miejskiego w Białymstoku, na której zaprezentowano 81 prac. W tym samym roku Z. Bujnowski dokonał wystawy w Grodnie, a także w warszawskim Zachęcie. Zmarł 5 marca 1927 r., Pochowany z honorami wojskowymi jako oficer Wojska Polskiego na cmentarzu parafialnym w Tykocinie.

Kreatywność

Zbiór prac wykonanych na sklejce, płótnie, pozostawionych po śmierci artysty, liczy ponad 100 jednostek. Wśród nich jest kilka wyraźnych tematów: starożytna architektura, stare stada, krajobrazy. Artysta malował głównie pejzaże, których motywy odnosił się do wschodnich granic Polski. Przedstawione doliny rzeczne, samotne drzewa, ale przede wszystkim na jego zdjęciach na uwagę zasługuje niebo. Liczne grono składało się z prac o tematyce architektonicznej: reprezentował kościoły, kościoły, synagogi, zwracając tym samym uwagę na wielokulturowość wschodnich granic Polski. Twórczość Zygmunta Bujnowskiego sięga tradycji estetycznych mistrza krajobrazu Jana Stanisławskiego. Duży zbiór prac Bujnowskiego gromadzi Muzeum Podlaskie w Białymstoku. Szereg prac z krajobrazami miasta Grodna jest również dostępnych w Państwowym Muzeum Historyczno-Archeologicznym w Grodnie, gdzie pod koniec 2013 roku zorganizowano wspólną polsko-białoruską wystawę Bujnowskiego pt. „Powrót”^[2].

Grób Zygmunta Bujnowskiego w Tykocinie

Przypisy

Zobacz też

Zygmunt Bujnowski.