Zygmunt Cšadek

Zygmunt Cšadek
Zygmunt Mariański
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1895
Ustrzyki Dolne

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1979
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Kotwica symbol.svg Armia Krajowa
Orzeł LWP.jpg LWP

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

II Brygada Legionów Polskich
38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich
6 Armia
5 Pułk Strzelców Podhalańskich
26 Pułk Piechoty
48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Dowództwo OK nr VI
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej
2 Pułk Strzelców Podhalańskich
2 Armia Wojska Polskiego

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
zastępca dowódcy dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa (m.in. bitwa pod Rarańczą, bitwa pod Kaniowem)
wojna polsko-bolszewicka
wojna polsko-ukraińska
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Komandor Orderu Korony (Belgia)
Zygmunt Cšadek
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1895
Ustrzyki Dolne

Data śmierci

1 sierpnia 1979

Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 1938
do 1939

Przynależność polityczna

Obóz Zjednoczenia Narodowego

Zygmunt Cšadek (siedzi w środku) podczas odczytu na temat „Dusza wielkiej wojny w powieści” (21 stycznia 1932). Drugi od lewej mjr Stefan Pomarański
Zygmunt Cšadek dekoruje żołnierzy odznaką pułkową (4 czerwca 1932)
Zygmunt Cšadek (Stara Wieś, 29 maja 1938[1])

Zygmunt Michał Cšadek[a] ps. „Zygmunt Mariański” (ur. 20 lipca 1895 w Ustrzykach Dolnych, zm. 1 sierpnia 1979 we Wrocławiu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, uczestnik czterech wojen (1914–1920, 1939–1945), dowódca 36 pułku piechoty Legii Akademickiej (1931-1936) i 2 pułku Strzelców Podhalańskich (1936–1938), kawaler Orderu Virtuti Militari, polityk, poseł na Sejm RP V kadencji (1938–1939), działacz społeczny.

Życiorys

Młodość i działalność niepodległościowa do 1918

Zygmunt Csadek urodził się 20 lipca 1895[2][3]. Jego przodkowie pochodzili z Węgier. Jego rodzicami byli Wiktor i Aleksandra, z domu Zahaczewska. Do szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnych Ustrzykach Dolnych, po czym do gimnazjum (seminarium nauczycielskie) w Samborze, gdzie zdał maturę oraz do szkoły wiertniczej w Borysławiu. W ramach Polowych Drużyn Sokolich ukończył szkołę podoficerską, zaś w latach 1912–1914 w ramach Związku Strzeleckiego ukończył kurs oficerski uzyskując pierwszy stopień oficerski plutonowego.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu we wrześniu 1914 do 3 pułku piechoty Legionów, którego organizatorem i pierwszym dowódcą był Michał Rola-Żymierski[4]. W 3 pp Leg. dowodził kolejno drużyną, plutonem i kompanią, awansując 19 listopada 1914 na chorążego i 15 grudnia 1915 na podporucznika[5]. W 1917 wraz z II Brygadą trafia do rejonu Baranowicz, następnie po rozwiązaniu Legionów służył szeregach Polskiego Korpusu Posiłkowego, wraz z którym został przeniesiony na Bukowinę. Tam 15 grudnia 1917 został mianowany do stopnia porucznika. Przez pewien czas służył jako adiutant brygadiera Józefa Hallera. Później walczył w bitwie pod Rarańczą 16 lutego 1918, po czym został dowódcą 9 kompanii III batalionu 3 pułku piechoty. Po połączeniu II Brygady Karpackiej z żołnierzami polskimi z Rosji w II Korpus Polski w Rosji Zygmunt Cšadek był dowódcą kompanii w 16 pułku strzelców polskich. 11 maja 1918, po bitwie pod Kaniowem, trafił do niewoli niemieckiej. W rejonie Białej Cerkwi zbiegł z transportu kolejowego.

Z rozkazu płk. Józefa Hallera, pod pseudonimem „Zygmunt Mariański” rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej polegającą na agitacji i werbunku Polaków dezerterujących z armii austriackiej na terenie Ukrainy. 9 października 1918 we Lwowie, u schyłku I wojny światowej, został aresztowany przez kontrwywiad austriacki Ka-Stelle i osadzony w lwowskich Brygidkach pod zarzutem zdrady głównej. 1 listopada 1918 został uwolniony z więzienia przez oddziały polskie podczas rozbrajania miasta.

Służba w Wojsku Polskim w latach 1918–1939

Następnie uczestniczył w obronie Lwowa jako dowódca kompanii w szeregach 38 pułku Strzelców Lwowskich na odcinku „Persenkówka”. W tym czasie, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został mianowany do stopnia kapitana, w styczniu 1919 został komendantem szkoły podoficerskiej w obozie 6 Armii. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 był dowódcą pułku marszowego, liczącego 2100 bagnetów. Następnie sprawował wówczas stanowiska komendanta Grupy Szkolnej 6 Armii dowódcy batalionu z Sambora.

W 1921 został dowódcą I batalionu 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 286. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6][7]. Został oficerem 26 pułku piechoty we Lwowie, w którym w 1923 był dowódcą I batalionu[8], a w 1924 pełnił funkcję kwatermistrza[9]. 12 kwietnia 1927 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11][12]. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Ogniska Podoficerów Załogi Lwowskiej[13]. W maju 1927 został przeniesiony do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14][15]. W grudniu 1929 został kierownikiem 6 Okręgowego Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego we Lwowie[16][17]. 28 stycznia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, stacjonującego w garnizonie warszawskim, w koszarach przy ulicy 11 Listopada[18][19]. W stolicy działał w Towarzystwie Emigracyjnym, Lidze Morskiej i Kolonialnej, zorganizował i prowadził hufiec harcerski na Pradze. 21 grudnia 1932 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Generał Józef Kuropieska, były podkomendny pułkownika Cšadka w swoich wspomnieniach napisał: „mój dawny dowódca z 36 pp LA, któremu nie powiodło się w stołecznym pułku. Jak mi opowiadał, stał się rzekomo ofiarą intrygi uknutej przeciwko niemu przez małżeństwo Lothów[b]. Pułkownik Cšadek człowiek najlepszej woli i dobrych intencji, taktycznie okazywał się zupełnie nieporadny. Mimo wrodzonej rzutkości, nie obdarzony nadmierną wyobraźnią i z natury optymista, dość pogodnie znosił swe taktyczne niepowodzenia ujawnione w czasie ćwiczeń”[21]. Od 13 czerwca 1936 do 1 grudnia 1938 był dowódcą 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku jednostki stacjonującej w koszarach przy ulicy Adama Mickiewicza[22][23].

Działalność społeczna i polityczna

W 1929 został członkiem Wojewódzkiego Komitetu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Stanisławowie, zasiadając w jego zarządzie i pełniąc stanowisko przewodniczącego sekcji gazowej[24]. W 1936 został członkiem wydziału wykonawczego Komitetu Głównego Zjazdu Górskiego zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku[25]. Przystąpił do zainicjowanego wówczas Związku Ziem Górskich, od 1937 (po ustąpieniu Józefa Morawskiego) był prezesem oddziału Związku Legionistów Polskich w Sanoku[26][27] (scalił tę organizację ze Związkiem Czynnych Wojskowych)[28] i Komitetu Porozumiewawczego Polskich Organizacji Społecznych w Sanoku.

Był kandydatem na posła Sejmu RP w wyborach parlamentarnych w Polsce w 1935 z okręgu nr 77 w Sanoku[29]. Działał w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem. Od 1937 należał do Obozu Zjednoczenia Narodowego. W wyborach parlamentarnych 6 listopada 1938 z listy OZN został wybrany posłem na Sejm RP V kadencji (1938–1939) z okręgu wyborczego 77 w Sanoku (powiaty: sanocki, krośnieński, leski i brzozowski), uzyskując 66 938 głosów[30][31][32][c][33]. W parlamencie był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Wojskowej. Ponadto był przewodniczącym koła parlamentarnego wspierającego Związek Ziem Górskich[34].

Działalność wojskowa w latach 1939–1944

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Po ewakuacji Sanoka, udał się do Rohatyna został dowódcą piechoty dywizyjnej i miał wypełnić rozkaz formowania jednostek marszowych dla Armii „Karpaty”. W okresie kampanii wrześniowej, w czasie bombardowania kolumny marszowej w rejonie Żurawna na wschód od Stryja, został ciężko ranny w udo prawej nogi, co później skutkowało trwałym inwalidztwem.

Przebywał w szpitalu w Brzeżanach, po czym został przeniesiony do Tarnopola (potwierdziła to relacja lekarza 2 pspodh., kpt. dr. Karola Bachmana)[35], gdzie był leczony do końca października 1939 w Szpitalu Wojennym nr 504. Następnie trafił do Lwowa, gdzie wskutek nieprawidłowego złożenia nogi, przebywał w tamtejszym szpitalu i był kilkakrotnie operowany, między innymi przez profesora Adama Grucę (pomocy pułkownikowi udzielił wówczas żołnierz sanockiej jednostki Mieczysław Granatowski, który bezskutecznie został zaangażowany na początku 1940 do przetransportowania dowódcy do Tyrawy)[36]. Przez dwa lata miał nogę w gipsie, która ostatecznie została skrócona o 6 cm. Opuścił szpital w marcu 1941 i podjął pracę stróża w Przedsiębiorstwie Poszukiwań Naftowych w Synowódzku Wyżnym, a następnie w tartaku. W okresie trwającej okupacji niemieckiej działał w Armii Krajowej, pomimo swojego kalectwa wspierał przerzut oficerów wojskowych na Węgry. 23 marca 1943 został aresztowany przez Gestapo i pod zarzutem współudziału w przerzucie przez granicę. Był osadzony w Drohobyczu, następnie we Lwowie, gdzie z powodu niezgłoszenia stopnia oficerskiego został skazany przez niemiecki sąd specjalny na karę śmierci. Po kilku miesiącach spędzonych w więzieniu przy Łąckiego we Lwowie, w wyniku aktu łaski wydanej przez führera, kara została zamieniona na bezterminowe internowanie w obozie koncentracyjnym Lublin na Majdanku. Następnie Zygmunt Cšadek pracował tam w kotłowni. W lipcu 1944, wraz z nadejściem frontu wschodniego i oswobodzeniu obozu przez sowietów, odzyskał wolność.

Służba w ludowym Wojsku Polskim w latach 1944–1945

W listopadzie 1944 zgłosił się do Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego i swego dowódcy z Legionów Polskich, Michała Roli-Żymierskiego, po czym uzyskał przydział służbowy na stanowisko komendanta Kursów Chorążych 3 Armii Wojska Polskiego. W marcu 1945 kierowane przez niego kursy zostały przekształcone w Oficerską Szkołę Piechoty Nr 3 w Tomaszowie Mazowieckim. 22 sierpnia 1945 został zastępcą dowódcy 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Wskutek ciężkiego inwalidztwa i pogarszającego się stanu zdrowia 2 grudnia 1945 przeszedł w stan spoczynku.

Poza wojskiem

Mimo otrzymania renty wojskowej nie miał wystarczających środków do życia i utrzymania rodziny. Od 1948 pracował w Zarządzie Nieruchomościami Dzielnicowego Zarządu Budynków Mieszkalnych we Wrocławiu, od 1951 we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Geologicznym jako kierownik Zakładu Robót Wiertniczych Kombinatu Geologicznego we Wrocławiu. W 1961 przeszedł na emeryturę.

Był żonaty z Marią, z domu Mossakowską (1899-1984[37]), z którą miał syna Zbigniewa.

W miejscach swojej służby angażował się w życie społeczne[38]. Był poważany, lubiany i popularny wśród żołnierzy, czego przejawem jest utwór muzyczny pt. „Pułkownik Cšadek”, który skomponował kapelmistrz Karol Rund.

Zmarł 1 sierpnia 1979[3]. Został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu 6 sierpnia 1979[3][39].

Awanse

  • plutonowy – 1914
  • chorąży – 19 listopada 1914
  • podporucznik – 15 grudnia 1915
  • porucznik – 15 grudnia 1917
  • kapitan – 1919
  • major – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 286. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • podpułkownik – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 21 grudnia 1932 ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego II RP figurował jako Zygmunt Michał Csadek. Ponadto w piśmiennictwie pojawiała się wersja nazwiska w wersji fonetycznej: Czadek.
  2. ↑ Chodzi o podpułkownika dyplomowanego Stefana Lotha, byłego oficera 36 pp LA oraz jego żonę Wandę z Kwaśniewskich. Pułkownik Loth w latach 1934–1936 był II oficerem sztabu inspektora armii, generała dywizji Gustawa Orlicz-Dreszera.
  3. ↑ Wojciech Sołtys podał, iż Zygmunt Cšadek w 1938 startował w wyborach do Sejmu RP z list BBWR, co wydaje się niemożliwe jako, że to stronnictwo przestało istnieć w 1935, a jego kontynuacją był OZN. Wojciech Sołtys, Miasto i jego władze, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 565.
  4. ↑ Jerzy Tarnawski i Edward Zając podali, iż Zygmunt Cšadek był siedmiokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Przypisy

  1. ↑ Cudowny obraz. starawies.jezuici.pl. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)].
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2017-02-19].
  3. ↑ a b c Wyszukiwarka miejsca pochówku we Wrocławiu. Zygmunt Csadek. iwroclaw.pl. [dostęp 2017-03-29].
  4. ↑ Lista oficerów wszystkich Brygad Legionowych. stankiewicze.com. [dostęp 2014-03-11].
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 402.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 346.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 388.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 166.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20.
  13. ↑ Podróż oświatowa podoficerów zawodowych Korpusu Poznańskiego po Polsce. Warszawa - Lwów - Kraków - Wieliczka – Częstochowa – Katowice – Nowy Bytom – Łódź. „Żołnierz Wielkopolski”, s. 3, nr 33 (247) z 19 czerwca 1927. 
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 62.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
  17. ↑ Sztafeta rowerowa Lwów–Warszawa. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 120 z 18 marca 1930. 
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 9.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 566.
  20. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1932 roku, s. 467.
  21. ↑ Józef Kuropieska, Wspomnienia oficera sztabu 1934–1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1972, s. 139.
  22. ↑ Krótka historia 2. Pułku Strzelców Podhalańskich. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2014-03-11].
  23. ↑ SŁAWNI LUDZIE ZWIĄZANI Z SANOKIEM I ZIEMIĄ SANOCKĄ. sanok.pl. [dostęp 2014-03-11].
  24. ↑ Z życia prowincji. List ze Stanisławowa. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 168 z 25 lipca 1929. 
  25. ↑ Program Zjazdu Górskiego w Sanoku 1936 r. 14–17 sierpnia. Warszawa: 1936, s. 8.
  26. ↑ Związek Legionistów Polskich 1936-1938. Sprawozdanie Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich. Warszawa: 1938, s. 76.
  27. ↑ Kronika legionowo-peowiacka. „Wola i Czyn”, s. 16, nr 10 z 20 grudnia 1937. 
  28. ↑ Barbara i Andrzej Wanielista. Żywa pamięć o Legionistach Polskich. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 10 (800) z 9 marca 2007. 
  29. ↑ Kandydaci na posłów i ich zastępców. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 235 z 15 października 1935. 
  30. ↑ M.P. z 1938 r. nr 264, poz. 619
  31. ↑ Wybory do Sejmu. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 307B, s. 2, 8 listopada 1938. 
  32. ↑ Wyniki wyborów do Sejmu. „Gazeta Lwowska”. Nr 255, s. 1-2, 9 listopada 1938. 
  33. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 59, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  34. ↑ „Zjazd Górski” – Sanok 14-17 sierpnia 1936 roku. Największa impreza kulturalna w dziejach miasta w okresie II Rzeczypospolitej. „Co słychać?”, s. 11, nr 3 (11) – marzec 2000. Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. 
  35. ↑ Mieczysław Granatowski: Jeszcze nie zapomniałem. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 100-101. ISBN 978-83-903080-5-0.
  36. ↑ Mieczysław Granatowski: Jeszcze nie zapomniałem. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 110-113. ISBN 978-83-903080-5-0.
  37. ↑ Wyszukiwarka miejsca pochówku we Wrocławiu. Maria Csadek. iwroclaw.pl. [dostęp 2017-03-29].
  38. ↑ DZIEJE ORKIESTRY DĘTEJ OCHOTNICZEJ STRAŻY POŻARNEJ W PAKOSZÓWCE. esanok.pl. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)].
  39. ↑ Jan Zacharski: Pięć lat wspólnoty sanoczan we Wrocławiu. nowezycie.archidiecezja.wroc.pl. [dostęp 2014-03-11].
  40. ↑ Eugeniusz Quirini (red.): 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30.IX. – 1934. Jarosław: 1934, s. 82.
  41. ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792-1992 – L. feefhs.org. [dostęp 2013-08-11]. (ang.).
  42. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  43. ↑ Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 260 z 16 listopada 1938. 
  44. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 57).
  45. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 231, 11 listopada 1934. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Kotwica symbol.svg
Autor: Liftarn, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kotwica symbol
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Zygmunt Cšadek (Stara Wieś 1938).JPG
Zygmunt Cšadek, Stara Wieś, 29 maja 1938.
Zygmunt Cšadek (decorates soldiers).JPG
Płk Zygmunt Cšadek dekoruje żołnierzy odznaką pułkową. 4 czerwca 1932
BEL Kroonorde Commandeur BAR.svg
Baretka: Order Korony – Komandor (Belgia).
(Ordre de la Couronne – Commandeur).
(De Kroonorde – Commandeur).
Zygmunt Cšadek (with officers 1932).JPG
Zygmunt Cšadek (siedzi w środku). Słuchacze odczytu na temat "Dusza wielkiej wojny w powieści". Od lewej: kpt. Boryczko, kpt. Stefan Pomarański, mjr Zdon, ppłk Zygmunt Csadek, Cezary Jellenta, płk Irafił-bej, kpt. Jellenta. 21 stycznia 1932
POL Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 BAR.svg
Baretka: Medal Za udział w wojnie obronnej 1939
Medaille commemorative de la Guerre 1914-1918 ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille commémorative de la Guerre 1914-1918. France.