Zygmunt Czarnecki (generał)
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 marca 1900 |
|---|---|
| Data śmierci | 24 grudnia 1989 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  | |
Zygmunt Jerzy Czarnecki (ur. 28 marca 1900 w Gołębiówku, zm. 24 grudnia 1989) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, w 1966 roku mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady.
Życiorys
Zygmunt Jerzy Czarnecki urodził się 28 marca 1900 r. w Gołębiówku, w rodzinie Antoniego i Marii[1]. Ukończył polskie gimnazjum w Kijowie, gdzie od 1917 r. był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu niepodległości, od listopada 1918 r. służył m.in. w 1 pułku piechoty Legionów, z którym przeszedł cały jego szlak bojowy. W 1920 r. został ranny pod Sejnami. W latach 1927–1928 jako słuchacz Wyższej Szkoły Wojennej wysłany do Turcji, Rumunii i Jugosławii. W 1928 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, później był jednym z jej wykładowców. Następnie kierownik referatu organizacyjno-mobilizacyjnego w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ostatni przydział wojskowy - dowódca 2 batalionu 5 pułku piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego w Wilnie[2].
Podczas kampanii wrześniowej oficer operacyjny Armii „Prusy” i szef sztabu Grupy Operacyjnej gen. Jana Kruszewskiego. Po kampanii przebywał w niewoli radzieckiej. Został zesłany do łagru Norylsk, gdzie pracował w kamieniołomach za kołem podbiegunowym. Po uwolnieniu służył w dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie i 2 Korpusu Polskiego. Od 1944 r. zastępca dowódcy 6 Lwowskiej Brygady Piechoty. Następnie w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Od 1949 r. komendant Kwatery Głównej Brygadowego Koła Młodych „Pogoń”. Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1966 r. w korpusie generałów[3]. W 1967 r. zwolniony ze stanowiska komendanta „Pogoni” przez gen. Władysława Andersa po odmowie zrzeczenia się nadanego stopnia. W odpowiedzi poinformował, że rozwiązał „Pogoń”, przekształcając ją w Polską Organizację Wojskową i Niepodległościową „Pogoń”[4].
Został pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 198-5-28)[5][6].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5893
- Krzyż Walecznych[2]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[7]
Przypisy
- ↑ Katalog Biura Lustracyjnego IPN. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2019-03-07].
- ↑ a b NaszaGazeta, archiwum99.tripod.com [dostęp 2022-09-20].
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1.
- ↑ Książki Mariana Czesława Sokołowskiego. opowiadam.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. [dostęp 2012-09-24].
- ↑ Zygmunt Czarnecki (ID: sw.491684). sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-03-07].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: CZARNECCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
- Brygadowe Koło Młodych „Pogoń”, [w:] R. Ziobroń, Historia żołnierza tułacza. Działalność emigracyjna generała Władysława Bortnowskiego, IPN, Rzeszów 2009, s. 321–325.
Media użyte na tej stronie
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Orzełek legionowy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).