Zygmunt Jan Skrobański

Zygmunt Jan Skrobański
Blikle
strzelec strzelec
Data i miejsce urodzenia16 maja 1916
Warszawa
Data i miejsce śmierci26 stycznia 1968
Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojneKotwica symbol.svg Armia Krajowa
Główne wojny i bitwypowstanie warszawskie
Późniejsza pracaKingston School of Art
Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami

Zygmunt Jan Skrobański, pseud. Blikle (ur. 16 maja 1916 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1968 w Londynie) – polski architekt działający po II wojnie światowej w Anglii.

Życiorys

Był prawnukiem kompozytora Stanisława Moniuszki. Przed wybuchem wojny rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był żołnierzem Armii Krajowej: od marca 1944 służył w Oddziale II Komendy Głównej AK, w powstaniu warszawskim walczył na Woli i Starym Mieście, między innymi w szeregach Zgrupowania „Radosław”. Po upadku powstania przebywał w obozach jenieckich, doczekując uwolnienia 28 kwietnia 1945 w Murnau[1].

W 1946 przybył do Anglii, gdzie dokończył studia architektoniczne w Polskiej Szkole Architektury przy Uniwersytecie Liverpoolskim. Był następnie wykładowcą tej szkoły, także po przeniesieniu jej do Londynu i włączeniu do Polish University College. Po 1952 wykładał w Kingston School of Art w południowym Londynie[1].

Ilustrował skrypt Zbigniewa Dmochowskiego Historia architektury polskiej (1948). Został odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Z małżeństwa z Krystyną Woyzbunówną miał troje dzieci: córkę i dwóch synów. Zmarł nagle w Londynie; pochowany został w North Sheen.

Przypisy

  1. a b Powstańcze Biogramy - Zygmunt Skrobański, www.1944.pl [dostęp 2020-06-08] (pol.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet szer.svg
Naramiennik szeregowca Wojska Polskiego (1919-39).
Kotwica symbol.svg
Autor: Liftarn, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kotwica symbol
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
POL Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1942) BAR.svg
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).