Zygmunt Kęstowicz
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek | Janina Kęstowicz |
| Lata aktywności | 1940-2007 |
| Odznaczenia | |
          | |
Zygmunt Kęstowicz (ur. 24 stycznia 1921 w Szakach, zm. 14 marca 2007 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, działacz społeczny.
Życiorys
Dzieciństwo spędził w Postawach, gdzie jego rodzice mieli aptekę. W Wilnie zdał maturę i dostał się na uniwersytet, na studia prawnicze. Następnie wybuchła II wojna światowa, na początku której został statystą teatralnym. Zawarł związek małżeński z Krystyną. W styczniu 1945 zostali wysiedleni z Kresów. Od 1950 mieszkał w Warszawie[1].
Zdobył wykształcenie aktorskie, zdając egzamin eksternistyczny w 1946 roku. Dużą popularność zyskał występując na scenach teatrów: Komedii Lutnia w Wilnie (1940–1945), Miejskiego w Białymstoku (1945–1947), Kameralnego T.U.R. w Krakowie (1947–1948), Dramatycznego w Krakowie (1948–1950), oraz warszawskich: Polskiego (1950–1952), Narodowego (1952–1956), Ludowego (1952–1957), Komedia (1957–1960), Polskiego (1960–1962), Klasycznego (1962–1965), Polskiego (1965–1966), Dramatycznego (1966–1985) i Ochoty (1985–1990).
W latach 60. wcielił się w postać Stefana Jabłońskiego w radiowym słuchowisku W Jezioranach. Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany. W 1976 roku otrzymał „Złoty ekran” za udział w telewizyjnym programie „Pora na Telesfora”. Wielu telewidzów zapamiętało go z programu dla dzieci „Piątek z Pankracym”. W 1995 roku marszałkowie Sejmu i Senatu uhonorowali artystę Orderem Wdzięczności Społecznej za pracę w słuchowisku „W Jezioranach”. Przez ostatnie dziesięć lat kariery grał Władysława Lubicza, nestora rodu Lubiczów, w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych Klan.
Był Kawalerem Orderu Uśmiechu oraz członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.
Aktor był żonaty z Janiną (1922–2018)[2], nie mieli dzieci. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą nowotworową[1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 21-3-18)[3].
Filmografia
Filmy
- 1953: Pościg
- 1954: Autobus odjeżdża 6.20
- 1956: Cień
- 1958: Baza ludzi umarłych
- 1963: Dwa żebra Adama
- 1965: Jutro Meksyk
- 1967: Cześć kapitanie
- 1967: Paryż – Warszawa bez wizy
- 1969: W każdą pogodę
- 1970: Epilog norymberski
- 1970: Pejzaż z bohaterem
- 1970: Portfel
- 1970: Zapalniczka
- 1971: Trochę nadziei
- 1972: Podróż za jeden uśmiech
- 1973: Die Schlüssel
- 1975: W te dni przedwiosenne
- 1976: Karino – Malinowski, dyrektor Służewca
- 1977: Żołnierze wolności – Michał Rola-Żymierski
- 1978: Bez znieczulenia
- 1979: Sekret Enigmy
- 1979: Tajemnica Enigmy
- 1981: Okolice spokojnego morza
- 1990: Korczak
Seriale
- 1964: Barbara i Jan (odc. 6.)
- 1965: Dzień ostatni – dzień pierwszy
- 1965: Podziemny front – Mechowski, żołnierz AL (odc. 7)
- 1968: Stawka większa niż życie (odc. 18. „Poszukiwany Gruppenführer Wolf”)
- 1970: Czterej pancerni i pies (odcinki 18., 19., 20.)
- 1971: Podróż za jeden uśmiech – kierowca ciężarówki (odc. 1.)
- 1973: Czarne chmury (odcinki 1., 2., 8., 9., 10.)
- 1973: Janosik (odc. 9.)
- 1973: Stawiam na Tolka Banana – Sulka, właściciel warsztatu samochodowego (odc. 6.)
- 1974: Karino – Malinowski, dyrektor Służewca
- 1974: Najważniejszy dzień życia (odc. 4. Gąszcz)
- 1976: Polskie drogi (odcinki 3., 4., 9.)
- 1976: Szaleństwo Majki Skowron – członek kierownictwa fabryki (odc. 9.)
- 1997-2007: Klan – Władysław Lubicz
Odznaczenia i nagrody
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – (1980)
- Złoty Krzyż Zasługi (1953)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[5]
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985)
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
- Medal im. dr. Henryka Jordana (1980, TPD)
- Order Uśmiechu (1976)
- Medal Honorowego Klubu Dawców Krwi (1979)
- Medal im. Stanisława Staszica (1979)
- Medal 400-lecia stołeczności Warszawy (1997)
- Order Wdzięczności Społecznej – nagroda wręczana przez marszałków Sejmu i Senatu za udział w radiowej powieści „W Jezioranach” (1995)
- „Złoty Ekran” za program dla dzieci „Pora na Telesfora” (1977)
- Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży (1985)
- Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za wieloletnią współpracę artystyczną z polskim radiem i telewizją (1987)
Upamiętnienie
- W grudniu 2017 na fasadzie bloku przy ul. Komorskiej 8 na warszawskiej Pradze-Południe, w którym mieszkał Zygmunt Kęstowicz, odsłonięto tablicę pamiątkową[6].
Przypisy
- ↑ a b Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 14, 5 kwietnia 2012, s. 56-57
- ↑ Janina Kęstowicz. nekrologi.wyborcza.pl, 3 listopada 2018. [dostęp 2018-11-04].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT KĘSTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-08].
- ↑ za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej (30 kwietnia 2001) M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 340 – pkt 3.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400
- ↑ Wojciech Karpieszuk, Michał Wojtczuk. Tablica już za chwileczkę, już za momencik. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 12 grudnia 2017.
Bibliografia
- Zygmunt Kęstowicz w bazie filmpolski.pl
- Zygmunt Kęstowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09].
- Zygmunt Kęstowicz w bazie IMDb (ang.)
- Zygmunt Kęstowicz w bazie Filmweb
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Baretka: Order Uśmiechu.
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Tablica upamiętniająca Zygmunta Kęstowicza przy ul. Komorskiej 8 w Warszawie.
Baretka Medalu im. dr. Henryka Jordana
Zygmunt Kęstowicz, aktor. Fotografia portretowa pochodząca z archiwum Grażyny Rutowskiej.
Grób Zygmunta Kęstowicza na Cmentarzu Powązkowskim w, Warszawie, 14 maja 2008. Zygmunt Kęstowicz.