Zygmunt Kalinowski
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 2 maja 1949 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 182 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zygmunt Kalinowski (ur. 2 maja 1949 w Laskach) – polski piłkarz, bramkarz, reprezentant Polski, uczestnik Mundialu 1974. Mistrz Polski ze Śląskiem Wrocław w sezonie 1976/1977.
Kariera piłkarska
Jest wychowankiem klubu Pilica Warka (aktualnie KS Warka). W latach 1968-1971 był zawodnikiem Legii Warszawa, ale wystąpił tylko w trzech spotkaniach rundy jesiennej sezonu 1970/1971 zakończonego tytułem wicemistrzowskim dla warszawskiego klubu. W rundzie wiosennej sezonu 1970/1971 został zawodnikiem Śląska Wrocław, z którym w tym samym roku awansował do ekstraklasy, a następnie sięgnął jako podstawowy bramkarz wrocławskiej drużyny po swoje największe sukcesy - mistrzostwo Polski w 1977 i Puchar Polski w 1976, ponadto zdobył jeszcze brązowy medal MP w 1975 i wicemistrzostwo Polski w 1978. W 1979 został zawodnikiem II-ligowego Motoru Lublin, z którym w sezonie 1979/1980 wywalczył awans do ekstraklasy, następnie grał w rundzie jesiennej sezonu 1980/1981. W 1981 występował w Polonii Sydney, następnie powrócił do Motoru, z którym w sezonie 1982/1983 ponownie wywalczył awans do I ligi. W lubelskim klubie grał do rundy jesiennej sezonu 1986/1987. W kolejnych latach był jeszcze piłkarzem Stali Kraśnik (1987/1988, w rundzie wiosennej jako grający trener), kanadyjskiego North York Rockets (1988), Ruchu Ryki i Prywaciarza Tomaszów Lubelski (w tym ostatnim klubie był grającym trenerem).
Reprezentacja Polski
W 1972 został powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Pierwszy raz do reprezentacji seniorskiej został powołany na mecz eliminacji mistrzostw świata z Walią (26 września 1973), jednak pozostał wówczas na ławce rezerwowych. Debiutował w kolejnym spotkaniu reprezentacji - towarzyskim meczu z Holandią (10 października 1973), gdzie wszedł jako zmiennik Jana Tomaszewskiego w 46' i nie puścił bramki. Następnie był rezerwowym podczas słynnego meczu na Wembley z Anglią (17 października 1973). Uczestniczył w przygotowaniach do Mistrzostw świata w piłce nożnej w 1974 i wystąpił wówczas we wszystkich trzech oficjalnych spotkaniach towarzyskich polskiej reprezentacji (w tym dwukrotnie w pierwszym składzie). Znalazł się w kadrze na Mundial, ale nie zagrał w żadnym spotkaniu drużyny, która sięgnęła wówczas po 3. miejsce. Jako członek drużyny został jednak nagrodzony srebrnym medalem, wraz z pozostałymi zawodnikami.
| lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 10 października 1973 | Rotterdam |  Holandia | ||||
| 2. | 21 października 1973 | Dublin |  Irlandia | ||||
| 3. | 17 kwietnia 1974 | Liège |  Belgia | ||||
| 4. | 15 maja 1974 | Warszawa |  Grecja |
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener grup młodzieżowych i bramkarzy, m.in. w Sygnale Lublin, Wiśle Kraków, Lubliniance, Górniku Łęczna, Motorze Lublin, Chełmiance i Orlętach Radzyń. Współpracował także jako trener bramkarzy z reprezentacją Polski seniorów (za czasów Władysława Stachurskiego wiosną 1996 i Antoniego Piechniczka (1996-1997)).
Sukcesy
Klubowe
Śląsk Wrocław
- Mistrz Polski: 1976/1977
- Puchar Polski: 1975/1976
Reprezentacyjne
Polska
- 3. miejsce na Mistrzostwach Świata w 1974
Bibliografia
- Filip Podolski Śląsk Wrocław. 30 sezonów w ekstraklasie, b.m. i d.w.
- Andrzej Gowarzewski Biało-czerwoni. Piłkarska reprezentacja Polski 1919-2018, Wydawnictwo GiA, Katowice 2018, s. 137-144.
- Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel, Legia to potęga. Prawie 90 lat prawdziwej historii, Wydawnictwo GiA, Katowice 2004.
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
.svg)
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).