Zygmunt Kukulski

Zygmunt Kukulski

Data i miejsce urodzenia	2 maja 1890 Jasło
Data i miejsce śmierci	4 stycznia 1944 Peebles
profesor nauk pedagogicznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1917 Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1925 Uniwersytet Lwowski
Uczelnia	Katolicki Uniwersytet Lubelski Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Edynburski
Odznaczenia

Symboliczny nagrobek Zygmunta Kukulskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Zygmunt Bolesław Kukulski (ur. 2 maja 1890 w Jaśle, zm. 4 stycznia 1944 w Peebles) – polski naukowiec zajmujący się historią i pedagogiką, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Życiorys

W latach 1901–1909 uczęszczał Państwowego Gimnazjum Klasycznego im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle. W roku akademickim 1909/1910 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie przeniósł się na Wydział Filozoficzny UJ. W latach 1910–1914 studiował polonistykę i pedagogikę. W latach 1913–1914 rozpoczął pracę pedagogiczną w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, przerwaną na skutek służby wojskowej (1914–1917). Ciężko ranny dostał się do niewoli rosyjskiej, z której jako inwalida wrócił jeszcze przed końcem wojny. Leżał długie miesiące w szpitalu wojskowym w Krakowie. Doktorat obronił w 1917 na podstawie rozprawy Działalność pedagogiczna Tadeusza Czackiego. W latach 1918–1919 pracował jako urzędnik w Ekspozyturze Rady Szkolnej Krajowej. W 1920 przeniósł się na stałe do Lublina. W 1925 habilitował się w zakresie pedagogiki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie rozprawy Główne momenty myśli i badań pedagogicznych. W latach 1920–1939 pełnił funkcję nauczyciela literatury polskiej i historii w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica oraz od 1931 dyrektora szkoły. Ponadto w latach 1926–1930 prowadził wykłady z psychologii i pedagogiki na Państwowym Wyższym Kursie Nauczycielskim. W latach 1920–1925 został zatrudniony jako zastępca profesora pedagogiki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w latach 1925–1928 jako profesor nadzwyczajny, a w latach 1928–1939 jako profesor zwyczajny. W latach 1920–1939 prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Nauk Humanistycznych, w latach 1920–1933 na Wydziale Teologicznym, zaś w latach 1920–1923 na Wydziale Prawa Kanonicznego. W latach 1927–1930 był dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych. Od 1925 dojeżdżał także zwykładami na UJK do Lwowa. Osobną kartę w naukowym życiorysie Kukulskiego stanowi jego praca około zorganizowania czy raczej odnowienia Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie w 1927. Był on też jego prezesem. W 1934 został członkiem założycielem Towarzystwa Naukowego KUL. W 1938 wyjechał do Rzymu na uroczystości kanonizacyjne św. Andrzeja Boboli jako reprezentant KUL. Wybuch wojny zastał go za granicą, dokąd udał się na wystawę światową w Chicago. Nie zdążył wrócić do kraju, zatrzymał się w Londynie, a następnie udał się do Edynburga, gdzie wykładał w latach 1943–1944 historię wychowania w Studium Pedagogicznym Uniwersytetu Edynburskiego, zorganizowanym dla polskich nauczycieli.

Zmarł nagle w Szkocji. Na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie znajduje się jego symboliczny nagrobek (kwatera 267-2-23)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)^[2]
• Srebrny Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Katarzyna Wołk, Zygmunt Bolesław Kukulski (1890–1944). Pedagog, wychowawca i społecznik, wyd. Lublin 2018 ISBN 978-83-65172-80-8.
• Stanisław Tync, Zygmunt Kukulski [w:] Pamiętnik Literacki czasopismo kwartalne poświęcone historii i krytyce literatury polskiej 36/1 wyd. 1946, s. 234–240.