Zygmunt Milewicz

Zygmunt Milewicz

Róg

major
Data i miejsce urodzenia	4 maja 1896 Krasiłów
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1985 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne, Armia Krajowa
Jednostki	3 Dywizja Piechoty, 4 Brygada Kadrowa Strzelców 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa, batalion Czata 49
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa, kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Zygmunt Milewicz ps. „Róg” (ur. 4 maja 1896 w Krasiłowie, zm. 17 stycznia 1985 w Londynie) – kapitan, cichociemny, w powstaniu warszawskim zastępca dowódcy batalionu Czata 49.

Życiorys

Walczył w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii. Znalazł się we Francji; tam walczył w 3 Dywizji Piechoty, później w 4 Brygadzie Kadrowej Strzelców w Wielkiej Brytanii. Brygada ta została przekształcona w 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową, której dowódcą został gen. bryg. Stanisław Sosabowski.

Cichociemny

Zgłosił się do służby w kraju. Został przeszkolony jako cichociemny. Przezkolony ze specjalnością w dywersji oraz łączności, przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza.

W nocy z 3 na 4 marca 1942 zrzucony do Polski w operacji lotniczej „Collar”^[1], z samolotu Halifax L-9618 „W”, na placówke odbiorczą „Pole”, 7 km od Wyszkowa. Razem z nim skoczyli: kpt. Syanisław Jankowski ps. Agaton, por. Jan Kochański ps. Jarema, kpt. Bohdan Piątkowski ps. Mak, por. Franciszek Pukacki ps. Gzyms, por. Jan Rogowski ps. Czarka.

Przydzielony do Wydziału Przerzutów Powietrznych „Syrena” V Oddziału Komendy Głównej Armii Krajowej^[2]. Pełnił funkcję zastępcy kierownika referatu odbioru zrzutów. Wkrótce został kierownikiem^[3].

Podczas powstania warszawskiego był kierownikiem odbioru zrzutów w Komendzie Obwodu Śródmieście. Od 1 września 1944 jako major w sztabie batalionu „Czata 49” na Czerniakowie^[4]. Był zastępcą dowódcy tego batalionu. Został ciężko ranny i przebywał w szpitalu w domu przy ul. Wilanowskiej 5. W nocy z 21 na 22 września do tego budynku dostał się oddział żołnierzy niemieckich. Większość przebywających w nim osób rozstrzelali. Ocalało kilkanaście osób, wśród których znalazł się Zygmunt Milewicz^[5]. Wraz z tymi ludźmi został dołączony do kolumny ewakuacyjnej prowadzonej na Al. Szucha. Milewicz trafił na przesłuchanie, po czym został skierowany do obozu w Skierniewicach. Tam przeszedł operację nogi. Później przeniesiony przez sanitariuszy szpitala w tym obozie poza jego granice, a następnie przewieziono go do pobliskiej miejscowości, gdzie przeszedł rekonwalescencję.

W październiku 1944 został oficerem operacyjnym, a także zastępcą kierownika referatu przerzutów w Wydziale Lotnictwa Komendy Głównej Armii Krajowej. W 1945 znalazł się w Londynie.

Od 22 września 1944 kapitan. Odznaczono go Orderem Virtuti Militari, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org