Zygmunt Piasecki

Zygmunt Piasecki

Dublańczyk

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1893 Szafarnia
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1954 Nicea
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Krakowska Brygada Kawalerii
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Major Zygmunt Piasecki jako dowódca 7 pułku ułanów (rok 1921 – Garnizon Przasnysz).

Zygmunt Piasecki, ps. „Dublańczyk” (ur. 14 grudnia 1893 w Szafarni, zm. 26 stycznia 1954 w Nicei) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 14 grudnia 1893 w Szafarni, w powiecie rypińskim, w rodzinie Andrzeja i Heleny z Dembińskich^[1].

W 1911, po ukończeniu Szkoły Handlowej we Włocławku, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. W 1914, po zaliczeniu pięciu semestrów przeniósł się do Akademii Rolniczej w Dublanach. W czasie studiów należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej, od 18 sierpnia 1914 walczył w Legionach Polskich. Był podoficerem, a później oficerem 1 pułk ułanów Legionów Polskich. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 wykładał przedmioty „taktyka” i „służba łączności” na kawaleryjskim kursie podoficerskim przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce^[2]. W lipcu tego, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży.

Od 2 listopada 1918 był jednym z organizatorów 7 pułku Ułanów Lubelskich, w którym został dowódcą szwadronu, a następnie zastępcą dowódcy pułku. 17 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem awansu na porucznika, ogłoszonego w rozkazie generała majora Śmigłego^[3]. 4 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 rotmistrzem^[4]. 6 lipca 1920 objął jego dowództwo i sprawował je do 29 marca 1929 (od 21 czerwca 1921 dowodzony przez niego oddział stacjonował w garnizonie Mińsk Mazowiecki). W międzyczasie dowodził Brygadą „B” złożoną z 7 i 16 pułków ułanów oraz dywizjonu ułanów rtm. Zapolskiego w Grupie Operacyjnej płk Adama Nieniewskiego (26 sierpnia – 8 października 1920), ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców jazdy (w 1921, w Warszawie) i kurs dowódców pułków (w 1926, w Grudziądzu).

15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[5], a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 12. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[6]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[7], a 1 stycznia 1928 mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8]. W marcu 1929 został mianowany dowódcą 17 Brygady Kawalerii w Hrubieszowie z równoczesnym przeniesieniem macierzyście do kadry oficerów kawalerii^[9]. Od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930 był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W marcu 1930 został przeniesiony został na stanowisko dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie z pozostawieniem na kursie^[10][11][12]. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie generałów^[13]. Z dniem 1 kwietnia 1937 dowodzona przez niego wielka jednostka przemianowana została na Krakowską Brygadę Kawalerii. Na jej czele walczył w kampanii wrześniowej 1939.

Był jeńcem obozu w Oflagu VII A w Murnau. Po II wojnie światowej, do kwietnia 1946, był w dyspozycji dowódcy 2 Korpusu Polskiego, a następnie podjął pracę zarobkową w Nicei, gdzie zmarł. Pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade (kwatera 48, rząd 3 od wejścia, grób 1 od żywopłotu)^[14].

Generał Piasecki był żonaty z Zofią Piasecką, z którą miał dwoje dzieci: Andrzeja (ur. 1929) i Zofię (ur. 1932)^[1]. Po zakończeniu wojny małżonka generała wraz z ich dziećmi została wypędzona z majątku w Ryczowie.

Awanse

• podporucznik (1 listopada 1916)
• porucznik (17 grudnia 1918)
• rotmistrz (1 grudnia 1919)
• major (1 kwietnia 1920)
• podpułkownik (31 marca 1924)
• pułkownik (21 stycznia 1928)
• generał brygady (19 marca 1937)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3 (24 listopada 1922)^[15][16]
• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3 (24 listopada 1922)^[15][16]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2726 (1921)^[17][16]
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[18][19]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[20][21]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[22]
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[23]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[24]
• Oficer Orderu Orła Białego (Jugosławia)^[24]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)^[24]
• Kawaler Orderu Leopolda (Belgia)^[24].
• Złoty Medal Waleczności (Jugosławia)^[24]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[25]

Upamiętnienie

W 2011 w pałacu w Ryczowie otwarto muzeum poświęcone gen. Zygmuntowi Piaseckiemu^[26][27].

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Władysław Laudyn, Zarys historii wojennej 7-go Pułku Ułanów Lubelskich, Warszawa 1931.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Janusz Odziemkowski, Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, 7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, zeszyt 2, Warszawa 1989.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 23. ISBN 83-04-03364-X.
• Wiktor Krzysztof Cygan: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polski. T. 1. Gryf, Warszawa 1992.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.