Zygmunt Policiewicz

Zygmunt Franciszek Policiewicz

Zygmunt Marek

Świerk, Jodła

Zygmunt Policiewicz (ze zbiorów NAC)
kapitan
Data i miejsce urodzenia	3 października 1907 Biskupice albo Brwilno
Data i miejsce śmierci	8 października 1965 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1933–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	1 pułk lotniczy, Brygada Pościgowa, dywizjon 305, Wydział Lotnictwa Oddziału III sztabu KG AK, Oddział IV Kwatermistrzowski Obszaru Lwowskiego AK
Stanowiska	obserwator eskadry, oficer techniczny, bombardier (obserwator bombowy eskadry), oficer łączności, pomocnik kierownika referatu, kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska 1940 bitwa o Anglię
Późniejsza praca	zaopatrzeniowiec, kierownik wydziału
Odznaczenia

Grób Zygmunta i Janiny Policiewiczów na warszawskich Powązkach

Zygmunt Franciszek Policiewicz vel Zygmunt Marek pseud.: „Świerk”, „Jodła” (ur. 3 października 1907 w Biskupicach^[1] albo w Brwilnie^[2], zm. 8 października 1965 w Warszawie) – kapitan lotnictwa Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

W 1931 roku zdał maturę, uczęszczając wcześniej do Gimnazjum im. Stanisława Małachowskiego i Gimnazjum im. Feliksa Fabianiego w Radomsku. Kontynuował naukę w szkołach wojskowych: Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Różanie, Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej i Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie^[3]. Później ukończył również kurs łączności w Zegrzu (1936) i Szkołę Nauk Politycznych (1938).

Od 1933 roku służył w 1 pułku lotniczym: w 11 eskadrze liniowej i 13 eskadrze towarzyszącej jako obserwator eskadry, następnie jako oficer techniczny (1936–1937) i jako bombardier (obserwator bombowy eskadry) w 211 Eskadrze Bombowej.

We wrześniu 1939 roku służył w 4 dywizjonie Brygady Pościgowej. Razem z dywizjonem przekroczył granicę polsko-rumuńską 23 września 1939 roku. Po aresztowaniu i ucieczce dotarł w grudniu do Francji, gdzie został skierowany do Polskich Sił Powietrznych w Lyonie. Służył w Grupie Szkoleniowej w Rennes. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał numer służbowy P-0069^[4] i został przydzielony do dywizjonu 305. Za służbę w tym dywizjonie został trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w zakresie lotnictwa i dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 3 na 4 września 1942 roku a ramach akcji „Rheumatism” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Króla (zrzut na placówkę odbiorczą „Ugór” w rejonie wsi Łyszkowice). Policiewicz był emisariuszem Naczelnego Wodza do komendanta Armii Krajowej z zadaniami w zakresie lotnictwa, baz, lotnisk, lądowisk, oddziałów lotniskowych, wywiadu lotniczego i służby meteo. W październiku dostał przydział do referatu organizacyjnego Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej AK, początkowo na stanowisko pomocnika kierownika, a od stycznia 1943 roku – kierownika referatu. Pracował na tym stanowisku do czerwca 1943 roku. 1 lipca został odkomenderowany do referatu lotniczego Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Obszaru Lwowskiego AK, gdzie przybył dopiero w październiku. Od 27 października był p.o. kierownika referatu, a od 15 marca^[1] albo 15 czerwca^[5] był zastępcą kierownika referatu. 1 lipca został zwolniony z funkcji. Pod koniec października został wcielony do ludowego Wojska Polskiego.

W okresie 1945–1955 na przemian ujawniał się (w lutym 1945 roku, w październiku 1945 roku) i ukrywał się (do lutego 1945 roku, 1948–1955), będąc zagrożonym aresztowaniem przez UB.

Pracował przez krótki okres w 1948 roku jako zaopatrzeniowiec w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od maja 1955 roku pracował jako kierownik wydziału w Wojewódzkim Związku Spółdzielczości Pracy, od stycznia 1957 roku – jako kierownik w Rozlewni Piwa i Wytwórni Wód Gazowanych, od 1961 roku w warszawskim Zakładzie Robót Hydrologicznych Przedsiębiorstwa Hydrologicznego Rolnictwa, od 1963 roku w Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Rolnictwa w Wodę, a od 1964 roku Zakładach Wyrobów Gumowych i z Tworzyw Sztucznych Przemysłu Terenowego. Zmarł w 1965 roku. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 209-3-30)^[6].

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 4 września 1942 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[7]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie^[4]
• Medal Lotniczy – czterokrotnie

Życie rodzinne

Był synem Stanisława, rolnika i gajowego, i Anastazji Popławskiej. Ożenił się w 1936 roku z Janiną Plewińską (1911–2005). Mieli 2 synów: Zbigniewa (ur. w 1940 roku) i Ryszarda (ur. w 1947 roku).

Po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 209-3-30)^[8].

Przypisy

Bibliografia

• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 389. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 80.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 138–139. ISBN 83-902499-5-2.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org