Zygmunt Przyjemski

Jan II Kazimierz Waza i Zygmunt Przyjemski na obrazie Antoniego Piotrowskiego

Zygmunt Przyjemski herbu Rawicz (ur.? - zamordowany 3 czerwca 1652 po bitwie pod Batohem) – pisarz polny koronny w latach 1650-1652, generał artylerii w latach 1650-1652, dworzanin królewski[1], dowódca piechoty.

Syn podkomorzego kaliskiego Władysława Przyjemskiego (zm. 1627) i Barbary z Leszczyńskich. Był bratem czeskim, dokonał konwersji na katolicyzm[2].

Służbę wojskową rozpoczął w trakcie wojny trzydziestoletniej, najpierw walcząc w wojskach francuskich, a później w szwedzkich. Po zakończeniu tej wojny powrócił do Polski, gdzie uzyskał mianowanie na pisarza polnego koronnego w 1649 roku, a w 1650 został mianowany generałem artylerii na miejsce Krzysztofa Arciszewskiego. Odznaczył się umiejętnym kierowaniem artylerią w bitwie pod Beresteczkiem.

W bitwie pod Batohem w 1652 roku był zapewne jedynym starszym oficerem który cieszył się szacunkiem wojska. Być może to dlatego hetman polny koronny Marcin Kalinowski nie darzył go całkowitą sympatią i odrzucił jego propozycje podczas narady w trakcie owej bitwy, co w konsekwencji mogło przesądzić o klęsce wojsk koronnych. Zygmunt Przyjemski został zamordowany wraz z innymi jeńcami po bitwie 3 czerwca 1652 roku przez Kozaków.

Bibliografia

  • Kazimierz Lepszy (red.): Słownik biograficzny historii powszechnej do XVII stulecia. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1968.

Przypisy

  1. Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 198.
  2. Jolanta Dworzaczkowa, Konwersje na katolicyzm szlachty ewangelickiej wyznania czeskiego w Wielkopolsce w XVI i XVII wieku., w: Odrodzenie i Reformacja w Polsce, T. 50, 2006, s. 93.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie