Zygmunt Rudolf

Zygmunt Rudolf
Ilustracja
Tablica pamiątkowa na Politechnice Warszawskiej (Wydział Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1897
Tomaszów Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

14 sierpnia 1990
Warszawa

Prof. inż nauk technicznych
Profesura

1950

Nauczyciel akademicki
Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej

Zygmunt Rudolf (ur. 16 lipca 1897 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 14 sierpnia 1990 w Warszawie) – wykładowca, twórca inżynierii sanitarnej w Polsce, laureat tytułu doctora honoris causa Politechniki Warszawskiej w 1987 r.

Życiorys

Uczęszczał do Gimnazjum realnego w Sosnowcu. W 1915 zdał maturę z wyróżnieniem. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej i na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył służbę wojskową w latach 1918–1920. W 1922 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej z tytułem inżyniera dróg i mostów.

Aktywny działacz w Kole Młodzieży Demokratycznej „Zarzewie” i w Kole Zagłębiowców.

W 1922 roku uzyskał stypendium naukowe Fundacji Rockefellera. Dzięki temu mógł kontynuować naukę na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Uniwersytetu Harvarda w Cambridge. Na tej uczelni obronił pracę dyplomową z wyróżnieniem. W latach 1924–1926 na Uniwersytecie Harvarda pisał pracę doktorską na temat „Hydraulic and Operative Features of Mechanical Filtration”. Ze względu na ciężką chorobę i śmierć promotora nie udało mu się uzyskać tytułu doktora. W Stanach Zjednoczonych zapoznał się z najnowszymi osiągnięciami inżynierii sanitarnej.

Po powrocie do Polski pracował w administracji państwowej na stanowisku kierownika Samodzielnego Działu Techniki Sanitarnej w Departamencie Służby Zdrowia w Ministerstwie Zdrowia, a następnie Działem Techniki Sanitarnej w Departamencie Techniczno-Budowlanym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Później pełnił funkcję wiceprezesa Rady Przedsiębiorstwa Państwowego - Zakłady Wodociągowe na Górnym Śląsku. Był też rzeczoznawcą przy Polskim Instytucie Wodociągowo-Kanalizacyjnym i Biurze Studiów Związku Miast Polskich. Do 1939 roku sporządził projekty przepisów prawa, dotyczące problemów techniczno-sanitarnych (ustawy, rozporządzenia, zarządzenia).

Jeden z ważniejszych organizatorów wyposażenia miast polskich w urządzenia techniczno-sanitarne oraz twórca nowoczesnych metod ochrony środowiska miejskiego przed zanieczyszczeniem. W 1926 roku zainicjował program dotyczący kształcenia inżynierów sanitarnych w Polsce[1].

W 1928 roku zaczął wykładać Technikę sanitarną na Wydziale Inżynierii Lądowej i Geodezji PW. W tym samym czasie prowadził szkolenia z techniki sanitarnej w Państwowej Szkole Higieny.

Autor ponad 150 artykułów publikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach technicznych. Otrzymywał zaproszenia do współpracy od wielu międzynarodowych organizacji np. Komitetu Higieny Ligi Narodów, Stałej Międzynarodowej Delegacji ds. Techniki Sanitarnej i Higieny Miast w Pradze, Rady Międzynarodowej Federacji Mieszkaniowej i Planowania Miast w Londynie.

Podczas okupacji pracował jako inżynier w Głównym Urzędzie Budownictwa w Warszawie [1]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim.

W 1945 roku pełnił funkcję naczelnika Wydziału w Ministerstwie Administracji Publicznej w Lublinie. Później w 1949 został dyrektorem Departamentu Techniki Urządzeń Komunalnych w Ministerstwie Administracji Publicznej, a następnie w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej [1].

Od 1945 roku rozpoczął wykłady na Wydziale Inżynierii i Geodezji PW. W 1947 objął stanowisko kierownika Katedry Techniki Sanitarnej na Wydziale Inżynierii. W 1950 uzyskał tytuł profesora. W latach 1953–1955 i 1960–1961 był dziekanem Wydziału Inżynierii Sanitarnej i członkiem Senatu PW. Od 1952 do 1962 był kierownikiem Działu Techniki Sanitarnej w Instytucie Gospodarki Komunalnej[1].

Autor 206 książek i artykułów na temat ochrony wód, powietrza i gleby przed zanieczyszczeniami, balneotechniki, ochrony środowiska, zasad kontroli i nadzoru zapobiegawczego w zakresie ochrony środowiska. Należał do wielu towarzystw technicznych i naukowych, zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Członek Towarzystwa Urbanistów Polskich, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Budownictwa, Polskiego Towarzystwa Reformy Mieszkaniowej, Naczelnej Organizacji Technicznej, Ligi Ochrony Przyrody, Związku Absolwentów uniwersytetu Harvarda, Czechosłowackiego Związku Gazowników, Wodociągowców i Techników Sanitarnych oraz brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Zdrowia[1].

Radny Stołecznej Rady Narodowej, członek i wiceprezes Komisji Gospodarki Komunalnej. Należał do PPS, a potem do PZPR[1].

Laureat wielu nagród i odznaczeń. W 1987 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Warszawskiej[2].

Zmarł 14 sierpnia 1990 roku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 36-4-24)[3].

Stanowiska

  • kierownik Samodzielnego Działu Techniki Sanitarnej w Departamencie Służby Zdrowia w ówczesnym Ministerstwie Zdrowia
  • wiceprezes Rady Przedsiębiorstwa Państwowego - Zakłady Wodociągowe na Górnym Śląsku
  • rzeczoznawca przy Polskim Instytucie Wodociągowo-Kanalizacyjnym i Biurze Studiów Związku Miast Polskich
  • podczas okupacji - inżynier w Głównym Urzędzie Budownictwa w Warszawie
  • 1945 - naczelnik Wydziału w Ministerstwie Administracji Publicznej w Lublinie
  • 1949 - dyrektor Departamentu Techniki Urządzeń Komunalnych w Ministerstwie Administracji Publicznej
  • dyrektor w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej
  • 1947- kierownik Katedry Techniki Sanitarnej na Wydziale Inżynierii
  • 1953–1955 i 1960–1961 dziekan Wydziału Inżynierii Sanitarnej PW
  • 1952–1962 kierownik Działu Techniki Sanitarnej w Instytucie Gospodarki Komunalnej

Członkostwa

  • członek Towarzystwa Urbanistów Polskich,
  • członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Budownictwa
  • członek Polskiego Towarzystwa Reformy Mieszkaniowej
  • członek Naczelnej Organizacji Technicznej
  • członek Ligi Ochrony Przyrody
  • członek Związku Absolwentów Uniwersytetu Harvard
  • członek Czechosłowackiego Związku Gazowników, Wodociągowców i Techników Sanitarnych
  • członek brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Zdrowia
  • Radny Stołecznej Rady Narodowej
  • członek i wiceprezes Komisji Gospodarki Komunalnej

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

W 1999 roku Zarząd Główny PZITS ustanowił medal im. prof. Zygmunta Rudolfa.

W półwiecze powołania Wydziału Inżynierii Sanitarnej PW – podczas sesji jubileuszowej – w sali 611 Gmachu Wydziału Inżynierii Środowiska wmurowano 27 października 2001 r. poświęconą mu tablicę pamiątkową.

Wybrane publikacje

  • „Usuwanie i wykorzystanie odpadków miejskich” (1967)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Andrzej Ulmer: Doktorzy Honoris Causa Politechniki Warszawskiej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2000, s. 132-134.
  2. ↑ Lista doktorów honoris causa Politechniki Warszawskiej. pw.edu.pl. [dostęp 2015-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 sierpnia 2017)].
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze, www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-02-07].
  4. ↑ a b c d e Zygmunt Rudolf – Wydział Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska [dostęp 2021-02-07] (pol.).
  5. ↑ M.P. z 1948 r. nr 62, poz. 385 „za zasługi w pracy zawodowej i społecznej”.
  6. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi w służbie państwowej”.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
POL Medal 30-lecia Polski Ludowej BAR.svg
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
Zygmunt rudolf 611.jpg
Autor: Panek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Politechnika Warszawska, Gmach Inżynierii Środowiska. Tablice upamiętniające profesorów PW w sali 611. Zygmunt Rudolf
POL Złoty Krzyż Zasługi 2r BAR.svg
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).