Zygmunt Smogorzewski

Zygmunt Smogorzewski
Data i miejsce urodzenia

12 października 1884
Poniewież

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1931
Lwów

Zawód, zajęcie

orientalista, arabista

Miejsce zamieszkania

Imperium Rosyjskie→
II Rzeczpospolita

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Uczelnia

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Wydział

Humanistyczny

Odznaczenia
Kawaler Orderu Świętego Sawy Kawaler Orderu Korony Rumunii

Zygmunt Smogorzewski (ur. 12 października 1884 w Poniewieżu, zm. 9 listopada 1931 we Lwowie) – polski arabista i orientalista, dyplomata, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Życiorys

Syn Bronisława Smogorzewskiego. Odbył studia z zakresu filologii arabsko-persko-turecko-tatarskiej. Od 1912 był wicekonsulem Rosji carskiej w Algierze, w 1919 pracował w ambasadzie rosyjskiej w Paryżu jako szef referatu ds. Kaukazu. Tam nawiązał kontakt z Ignacym Janem Paderewskim. Został dyplomatą II Rzeczypospolitej. W 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej był radcą polskiej misji specjalnej na Kaukaz Południowy w Baku. Został tam aresztowany przez bolszewików i osadzony w więzieniu Butyrki. W wyniku deportacji znalazł się w Polsce w 1921. Od 1921 do 1923 był radcą Poselstwa Polskiego w Bagdadzie, potem pracował jako kurier dyplomatyczny MSZ.

Po odejściu z dyplomacji w 1924 został pracownikiem naukowym Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Został pracownikiem i kierownikiem Katedry Języków i Historii Wschodu UJK, a także kierownikiem Katedry Kultury Bliskiego Wschodu na UJK[1], którą zamknięto po jego śmierci. W 1931 został wybrany dziekanem Wydziału Humanistycznego UJK, jednak nie przyjął stanowiska z uwagi na stan zdrowia.

Współzałożyciel (wraz z Janem Czekanowskim i Andrzejem Gawrońskim) 28 maja 1922 r. Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego[2]. Podjął badania językoznawcze w krajach Maghrebu, pierwszą wyprawę odbył w 1913 r., jednak prawdziwy rozgłos przyniosły mu ekspedycje przeprowadzone już w czasie II Rzeczypospolitej[3].

Spadkobiercą prawnym profesora został jego brat Stanisław, a jego kuratorem w sprawie spadkowej prof. Stefan Stasiak[4].

Odznaczenia

Pisma (wybór)

Przypisy

  1. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 41. ISBN 978-83-7188-964-6.
  2. ↑ Historia i cele (pol.). Polskie Towarzystwo Orientalistyczne. [dostęp 2019-02-15].
  3. ↑ „Przegląd Orientalistyczny” nr 1–2 (203–204), Warszawa 2003, s. 1.
  4. ↑ Ogłoszenia urzędowe. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 123 z 30 maja 1935. 
  5. ↑ Zygmunt Smogorzewski, Źródła abadyckie do historji islamu : (w zarysie), polona.pl [dostęp 2020-05-10].

Bibliografia

  • Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 32–33. ISBN 978-83-7188-964-6.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

SRB-SHS-YUG Orden Svetog Save Kavalir BAR.svg
Baretka: Order Świętego Sawy – Kawaler – Królestwo Serbii / Królestwo SHS / Królestwo Jugosławii.
ROM Order of the Crown of Romania 1881 Knight BAR.svg
Baretka: Order Korony Rumunii (model 1881) – Kawaler – Królestwo Rumunii.