Zygmunt Zawadowski
| Data i miejsce urodzenia | 3 czerwca 1899 Lwów |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 września 1978 Londyn – Genewa |
| Kierownik Agencji Konsularnej RP w Koszycach | |
| Okres | od 1925 do 1928 |
| Poprzednik | Adam Roman Staniewicz |
| Następca | Henryk Wielowiejski |
| Kierownik Wicekonsulatu RP w Użgorodzie | |
| Okres | od 1928 do 1930 |
| Następca | Michał Marian Świerzbiński |
| Kierownik Konsulatu RP w Essen | |
| Okres | od 1934 do 1936 |
| Poprzednik | Aleksy Wdziękoński |
| Następca | Witold Adam Korsak |
| Kierownik Konsulatu/poseł RP w Bejrucie | |
| Okres | od 1943 do 1956 |
| Poprzednik | Witold Adam Korsak |
| Minister spraw zagranicznych RP na uchodźstwie | |
| Okres | od 1976 do 1978 |
| Poprzednik | Bronisław Hełczyński |
| Następca | Kazimierz Sabbat |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  | |
Zygmunt Zawadowski, ps. „de Ribeiras” (ur. 3 czerwca 1899 we Lwowie, zm. 1 września 1978 na pokładzie samolotu w rejsie pomiędzy Londynem i Genewą) – polski prawnik, urzędnik konsularny i dyplomata, minister spraw zagranicznych w Rządzie RP na uchodźstwie (1976–1978).
Życiorys
Syn Ignacego, przedsiębiorcy naftowego, i Olgi z d. Kulczyckiej. Był zatrudniony w charakterze nadzwyczajnego pomocnika kancelaryjnego w Sądzie Krajowym we Lwowie (1917-1918)[1]. W młodości był członkiem POW. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej i został wówczas ranny. Brał udział także w wojnie polsko-bolszewickiej w randze ppor. rezerwy (1920)[1]. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie (1920). Był urzędnikiem Banku Ziemskiego S.A. we Lwowie (1921-1922)[1]. Ukończył studia prawnicze z tytułem doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1922) i w tym samym roku rozpoczął pracę w polskiej służbie zagranicznej, m.in. pracował w konsulacie w Pradze (1922), pełnił funkcje attaché konsularnego (1922-1925), następnie kierownika agencji konsularnej RP w Koszycach (1925–1928)[2], kierownika wicekonsulatu w Użgorodzie (1928–1930), wicekonsula w kons. w Kijowie (1930–1932), pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1932–1933), kierował konsulatem w Essen (1934–1936), ponownie pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1936–1938). W sierpniu 1938 został mianowany kierownikiem referatu centralno-europejskiego Wydziału Politycznego MSZ. Od sierpnia 1939 był zastępcą Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, 1 września 1939 został zatrzymany przez władze niemieckie, a następnie zwolniony. Przez Litwę dotarł do Francji. Po wybuchu II wojny światowej pracował dla rządu RP na uchodźstwie, m.in. jako radca/z-ca kier. referatu MSZ (1939–1940), urzędnik ambasady w Madrycie odpowiadając m.in. za pomoc dla polskich więźniów obozu w Miranda de Ebro (1940–1942), był radcą ambasady w Lizbonie (1942), oraz radcą ambasady w Kujbyszewie (1942–1943), kilkakrotnie zastępując w charakterze chargé d’affaires ad interim ambasadora Tadeusza Romera. W Teheranie kierował likwidacją ambasady w ZSRR. W październiku 1943 został kierownikiem Konsulatu RP w Bejrucie, następnie został posłem RP w Libanie (1944–1956) i Syrii (1944–1946). W kolejnych latach tolerowano jego pobyt w Bejrucie w charakterze nieoficjalnego przedstawiciela władz emigracyjnych, zachowując mu przywileje dyplomatyczne. Liban opuścił ostatecznie w 1971. Był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Sabbata (1976–1978) i założycielem Instytutu Wschodniego „Reduta”.
Pochowany w Kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1939)[3]
- Krzyż Walecznych[4]
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy (1937, Rumunia)[5]
Przypisy
- ↑ a b c d Krzysztof Smolana (opr.): Urzędnicy Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945. Przewodnik biograficzny, tom 1, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020.
- ↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 14, 1939.
- ↑ Jerzy Bestry: Służba konsularna Drugiej Rzeczypospolitej w Czechosłowacji. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2005, s. 213.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 45, 1937.
Bibliografia
- Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938
- Krzysztof Tarka: Emigracyjna dyplomacja. Polityka zagraniczna Rządu RP na Uchodźstwie 1945–1990, Oficyna Wydawnicza „Rytm” Warszawa 2003
- Jacek Pietrzak: Dyplomacja polska wobec sprawy niepodległości Syrii i Libanu w latach II wojny światowej, [w:] „Dzieje Najnowsze”, rocznik XXXVI – 2004, 2
- Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945 Tom IV, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Warszawa 2007
- Jacek Pietrzak: Polscy uchodźcy na Bliskim Wschodzie w latach drugiej wojny światowej. Ośrodki, instytucje, organizacje, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2012
- Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 35, s. 98, grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie.
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1877) – Oficer – Księstwo i Królestwo Rumunii.
Kazimierz Sabbat, prezydent RP na emigracji w latach 1986-1989