Zygmunt Zimowski

Zygmunt Zimowski

Arcybiskup ad personam
Non ministrari sed ministrare Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć
Kraj działania	Polska, Watykan
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1949 Kupienin
Data i miejsce śmierci	12 lipca 2016 Dąbrowa Tarnowska
Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia
Okres sprawowania	2009–2016
Biskup diecezjalny radomski
Okres sprawowania	2002–2009
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	27 maja 1973
Nominacja biskupia	28 marca 2002
Sakra biskupia	25 maja 2002
Odznaczenia

Zygmunt Zimowski (ur. 7 kwietnia 1949 w Kupieninie, zm. 12 lipca 2016 w Dąbrowie Tarnowskiej) – polski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup ad personam, biskup diecezjalny radomski w latach 2002–2009, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia w latach 2009–2016.

Życiorys

Urodził się 7 kwietnia 1949 w Kupieninie^[1]. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Dąbrowie Tarnowskiej^[2], które ukończył w 1967^[1]. W latach 1967–1973 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie^[3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 27 maja 1973 w katedrze tarnowskiej miejscowy biskup diecezjalny Jerzy Ablewicz^[1][4]. W 1975 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył w 1978 z licencjatem z teologii. W latach 1978–1982 kontynuował studia na fakultecie teologicznym Uniwersytetu Leopolda Franciszka w Innsbrucku, gdzie uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na podstawie dysertacji Einfluβ der östlichen Bischöfen auf Theologie der „Lumen gentium” (Wpływ biskupów Kościołów wschodnich na teologię „Lumen gentium”)^[1][5].

W latach 1973–1975 był wikariuszem w parafii św. Elżbiety w Starym Sączu^[2]. Od 1983 pracował w Kongregacji Nauki Wiary Stolicy Apostolskiej. W tym czasie uczestniczył w pracach nad przygotowaniem Katechizmu Kościoła katolickiego (szczególnie polskiego wydania), pełnił funkcję postulatora w Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, prowadząc procesy beatyfikacyjne Karoliny Kózki, ks. Romana Sitki i Marii Julitty Ritz, a także współpracował z Radiem Watykańskim. Równocześnie w latach 1983–1990 pełnił posługę duszpasterską w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Rzymie, a od 1991 był kapelanem w Domu Macierzystym Sióstr Benedyktynek Wynagradzających Najświętszemu Obliczu Chrystusa Pana w Bassano Romano. Przyczynił się do powstania w Kupieninie Domu Radosnej Starości im. Jana Pawła II i kaplicy Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W 1988 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości, a w 1999 prałata honorowego^[1].

28 marca 2002 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji radomskiej^[5]. 25 maja 2002 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu^[1][6]. Konsekrował go kardynał Joseph Ratzinger, prefekt Kongregacji Nauki Wiary (późniejszy papież Benedykt XVI), w asyście arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce, i Edwarda Materskiego, emerytowanego biskupa diecezjalnego radomskiego^[7]. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa: „Non ministrari sed ministrare” (Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć)^[1].

Jako biskup diecezjalny radomski w 2005 przeprowadził I diecezjalny kongres eucharystyczny, a w 2008 rozpoczął II synod diecezjalny. Przyczynił się do uzyskania tytułu bazyliki mniejszej dla kościoła św. Kazimierza w Radomiu w 2003, a także koronacji obrazów Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej w 2005 i Matki Bożej Bolesnej w Kałkowie-Godowie w 2007. Zorganizował, trwającą w latach 2006–2007, peregrynację kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po obszarze diecezji^[2]. W 2005 ustanowił w diecezji instytucję nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej^[8]. W 2003 założył Fundację „Dać Sercom Nadzieję”^[2], w ramach której powstało Centrum Psychoterapii Rodzin^[9]. Z jego inicjatywy wybudowano w 2007 Ośrodek Edukacyjno-Charytatywny Diecezji Radomskiej „Emaus” w Turnie, będący miejscem wypoczynku dla dzieci i młodzieży z rodzin wielodzietnych i ubogich^[2][9]. Był pomysłodawcą powstałego w 2004 Diecezjalnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego w Radomiu, a także założonego w 2008 przy Instytucie Teologicznym w Radomiu Centrum Myśli Benedykta XVI^[2], zajmującego się oprócz prowadzenia działalności edukacyjnej gromadzeniem i promowaniem publikacji teologicznych Josepha Ratzingera^[9]. Podjął decyzje o włączeniu diecezjalnej rozgłośni radiowej do ogólnopolskiej sieci Radia Plus, a „Tygodnika Ave” do „Gościa Niedzielnego”^[9].

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji Nauki Wiary (2002–2009)^[10][11], delegatem ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego (2008–2009)^[12][13]. W 2007 został członkiem Rady Stałej^[14]. Objął też funkcję przewodniczącego Komisji ds. Polonii i Polaków za granicą, a także wszedł w skład Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja i Rady ds. Ekumenizmu. Z ramienia Episkopatu Polski w 2005 uczestniczył w sesji Synodu Biskupów poświęconej Eucharystii i w 48. Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Guadalajarze w 2004. Brał udział w Światowych Dniach Młodzieży w Toronto w 2002 i w Kolonii w 2005, gdzie wygłaszał katechezy^[2].

18 kwietnia 2009 papież Benedykt XVI mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia i wyniósł do godności arcybiskupa, jednocześnie zwalniając go z posługi biskupiej w Radomiu^[15][16]. Urząd w Watykanie objął 21 kwietnia 2009^[17], a do 30 czerwca 2009 kierował diecezją radomską jako administrator apostolski^[18]. 4 maja 2011 Benedykt XVI ustanowił go członkiem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych^[19], a 28 lipca 2012 Kongregacji ds. Biskupów^[20].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa diecezjalnego zamojsko-lubaczowskiego Wacława Depy (2006) i biskupa diecezjalnego Umzimkulu Stanisława Dziuby (2009)^[7].

Zmarł 12 lipca 2016 w szpitalu w Dąbrowie Tarnowskiej^[21]. 19 lipca 2016 został pochowany w katedrze radomskiej^[22].

Odznaczenia i wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 6 listopada 2015 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[23][24]. Wcześniej prezydent RP Lech Kaczyński postanowieniem z 16 maja 2008 nadał mu Krzyż Kawalerski tego samego orderu^[25].

W 2009 nadano mu honorowe obywatelstwa Radomia^[26] i gminy Odrzywół^[27]. W tym samym roku wyróżniono go Medalem Pamiątkowym „Pro Masovia”^[28].

W 2008 otrzymał tytuł doktora honoris causa Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie^[29].

W 2007 otrzymał Medal „Pro Memoria”^[30], w 2012 medal Bene Merenti, przyznany przez Polskie Towarzystwo Teologiczne^[31], a w 2005 medal Jordana, nadany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci^[32]. W 2007 został włączony do konfraterni zakonu paulinów^[33], został honorowym członkiem Zakonu Rycerzy Kolumba^[34], a także został przyjęty do Zakonu Kawalerów Maltańskich jako kapelan konwentualny ad honorem^[35][36], natomiast w 2014 został członkiem zakonu bożogrobców w randze komandora z gwiazdą^[37].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Zygmunta Zimowskiego na stronie diecezji radomskiej [dostęp 2018-02-20]
• Zygmunt Zimowski w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-10-22]