Bronisław Wilkoszewski, „Widoki m. Łodzi” – pałac p. A. Scheibler

Fotografia przedstawia widziany od strony ogrodu pałac Karola Scheiblera znajdujący się przy Wodnym Rynku (obecnie Plac Zwycięstwa 1). W 1854 roku Karol Scheibler otrzymał od władz miejskich plac przy Wodnym Rynku, który stanowił część parku miejskiego "Angielski Ogród" (obecnie park Źródliska). Od lat 50. XIX wieku Scheibler zaczął stawiać na tym terenie zabudowania fabryczne, tworzące w późniejszym okresie tak zwaną "Centralę". Pierwsza powstała w 1855 roku przędzalnia, obok której wybudowany został skromny, parterowy, murowany budynek mieszkalny wraz z wozownią i budynkami gospodarczymi. W 1865 roku dobudowano do domu, według projektu Karola Mertschinga, piętro, które nadało budowli charakter podmiejskiej willi. Znacząca zmiana w wyglądzie rezydencji nastąpiła po śmierci Karola Scheiblera, kiedy to wdowa po nim zleciła projekt przebudowy spokrewnionemu z nią warszawskiemu architektowi Edwardowi Lilpopowi. Modernizacja, dzięki której gmach zyskał neorenesansowy charakter, przebiegała w latach 1884-1886. Pałac pełnił przede wszystkim funkcję mieszkalną, chociaż posiadał sale reprezentacyjne: salę lustrzano-koncertową czy palarnię w stylu mauretańskim. W rezydencji działała pierwsza winda w Łodzi, który to wynalazek Karol Scheibler podpatrzył w Paryżu i zapragnął umieścić u siebie w domu. Pałac pozostawał w posiadaniu rodziny Scheiblerów do roku 1932, kiedy to zamieszkał w nim Feliks Maciszewski, przedstawiciel Banku Gospodarstwa Krajowego, głównego wierzyciela zadłużonego przedsiębiorstwa. W czasie II wojny światowej pałac zajmowany był przez Wermacht. Od czerwca 1945 do roku 1950 budynek był siedzibą Politechniki Łódzkiej. W kolejnych latach jego lokatorzy często się zmieniali, a byli to: Biuro Dokumentacji Technicznej Remontów Budowlanych Przemysłu Lekkiego, Łódzkie Zakłady Remontowo-Montażowe Przemysłu Lekkiego, Ministerstwo Przemysłu Lekkiego, Liceum Bibliotekarskie, Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia, Łódzki Oddział Przedsiębiorstwa Państwowego Pracowni Konserwacji Zabytków, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Wojewódzki Konserwator Zabytków. 1 kwietnia 1986 roku stał się siedzibą Muzeum Kinematografii w Łodzi. Od 2015 roku, na mocy rozporządzenia Prezydenta RP, został częścią Pomnika Historii „Łódź – Wielokulturowy Krajobraz Miasta Przemysłowego”. Wnętrza pałacu zagrały w „Ziemi obiecanej”, serialu „Stawka większa niż życie”, „ Powrocie wilczycy”, "Między ustami a brzegiem pucharu", "Pożegnaniu jesieni" i innych.

Fotografia pochodzi z wydanego w 1896 roku albumu Bronisława Wilkoszewskiego „Widoki m. Łodzi”. Saryusz Bronisław Paweł Wilkoszewski (1847-1901), zwany "łódzkim Canaletto" był mistrzem fotografii ilustracyjnej. Udokumentował zabudowę Łodzi z końca XIX wieku przede wszystkim wille, fabryki, budynki użyteczności publicznej, obiekty sakralne, ulicę Piotrkowską. Jego zakład fotograficzny znajdował się w willi "Trianon" w Pasażu Meyera 5 (obecnie ulica Moniuszki).