Palatynat saski

Palatynat saski – istniejące w średniowieczu jedno z państw Świętego Cesarstwa Rzymskiego, położone na terenie centralnych Niemiec, w rejonie Soławy i Unstruty. Został utworzony przez cesarza Ottona I w 965 w południowej części ówczesnego księstwa saskiego. W 1180 dostał się pod berło landgrafów Turyngii z dynastii Ludowingów. Po śmierci ostatniego z nich, antykróla Niemiec Henryka Raspe w 1247 godność palatynów saskich przeszła w ręce Wettynów. Utracona przez nich pod koniec XIII w. została odzyskana w 1423 i palatynat saski połączony z Saksonią-Wittenbergią, Miśnią i Turyngią stał się częścią elektoratu saskiego.

Palatyni sascy

  • 965–982 Adalbert (hrabia Hessengau i Liesgau)
  • 982–995 Dytryk (być może syn Adalberta)
  • 995–1003 Fryderyk (hrabia Harzgau i Nordthüringgau)
  • 1003–1017 Burchard I z Goseck (hrabia Hassegau i Merseburga)
  • do 1038 Zygfryd
  • 1038–1042 Fryderyk I z Goseck (syn Burcharda I, hrabia Hassegau)
  • od 1042 Wilhelm IV (hrabia Weimar-Orlamünde)
  • 1043–1056 Dedo z Goseck (syn Fryderyka I)
  • 1056–1088 Fryderyk II z Goseck (syn Fryderyka I)
  • Fryderyk III z Goseck (syn Fryderyka II, zm. 1085)
  • Fryderyk IV z Goseck (syn Fryderyka III, zm. 1125)
  • 1111–1121 Fryderyk V z Sommerschenburga (wnuk Fryderyka I)
  • 1121–1162 Fryderyk VI z Sommerschenburga (syn Fryderyka V)
  • 1129–1130 Herman II z Winzenburga
  • 1162-1179 Adalbert z Sommerschenburga (syn Fryderyka VI)

Ludowingowie:

Wettynowie:

...