Rumuńska nowa fala

Rumuńska nowa fala – określenie stosowane wobec fenomenu rumuńskich filmów nagradzanych na międzynarodowych festiwalach, począwszy od pierwszej dekady XXI wieku. W filmach rumuńskiej nowej fali częstym motywem jest rozrachunek z okresem totalitarnych rządów komunistycznych Nicolae Ceaușescu. Estetyka tychże filmów jest wzorowana na dziełach braci Dardenne, a celem ich twórców – jak największa autentyczność wydarzeń przedstawionych na ekranie^[1].

Za sztandarowe dzieła rumuńskiej nowej fali uznawane są takie filmy, jak Śmierć pana Lăzărescu (2005) i Aurora (2010) Cristiego Puiu, 12:08 na wschód od Bukaresztu (2006) i Policjant, przymiotnik (2009) Corneliu Porumboiu, Papier będzie niebieski (2006) i Wtorek, po świętach (2010) Radu Munteana, Tak spędziłem koniec świata (2006) Cătălina Mitulescu, Marilena z P7 (2006) Cristiana Nemescu, 4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni (2007) i Za wzgórzami (2012) Cristiana Mungiu, Piknik (2008) Adriana Sitaru, Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę (2010) Florina Şerbana, Pozycja dziecka (2013) Călina Petera Netzera oraz București, unde ești? (2014) Vlada Petriego^[2].