Twierdzenie Słuckiego

Twierdzenie Słuckiego – w teorii prawdopodobieństwa, twierdzenie o zachowywaniu własności algebraicznych przez granice par ciągów zmiennych losowych z których pierwszy jest zbieżny według rozkładu a drugi zbieżny według prawdopodbieństwa do pewnej stałej. Twierdzenie udowodnione w 1925 przez rosyjskiego matematyka, Jewgienija Słuckiego[1]; przypisywane także Cramérowi[2].

Twierdzenie

Niech będą ciągami rzeczywistych zmiennych losowych określonych na wspólnej przestrzeni probabilistycznej. Jeżeli

  • ciąg jest zbieżny według rozkładu do pewnej zmiennej losowej (symbolicznie ),
  • ciąg jest zbieżny według prawdopodobieństwa do pewnej stałej (symbolicznie ),

to

oraz w przypadku

  • [3].

Przypisy

  1. E. Slutsky, Über stochastische Asymptoten und Grenzwerte. Metron. 5 (3) (1925), 3–89.
  2. Gut 2005 ↓, s. 249.
  3. Manoukian 1986 ↓, s. 4.

Bibliografia

  • Allan Gut, Probability: a graduate course. Springer-Verlag, 2005. ​ISBN 0-387-22833-0​.
  • E.B. Manoukian, Mathematical Nonparametric Statistics, Gordon & Breach, New York, 1986.