Strojnica włoska

Strojnica włoska

Graphosoma italicum
(O.F. Müller, 1766)
Imago
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Rodzina	tarczówkowate
Podrodzina	Podopinae
Plemię	Graphosomatini
Rodzaj	strojnica
Gatunek	strojnica włoska
Synonimy Cimex italicum O.F. Müller, 1766 Cimex nigrolineatus Fabricius, 1781 Tetyra schangini Gebler, 1817 Scutellara lineata v. flavipes Mulsant & Rey, 1865 Graphosoma lineatum v. reductum Horváth, 1901 Graphosoma italicum v. ochraceum Royer, 1923 Graphosoma italicum v. obscurum Stipanek, 1926 Graphosoma italicum f. soosi Halaszfy, 1953 Graphosoma italicum v. nigriscutellatum Halaszfy, 1955 Graphosoma italicum f. flavolineatum Halaszfy, 1955 Graphosoma lineatum italicum (O.F. Müller, 1766)

Strojnica włoska^[1] (Graphosoma italicum) – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tarczówkowatych.

Taksonomia

Osobnik dorosły podgatunku sardyńskiego

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1766 roku przez Otto Friedricha Müllera pod nazwą Cimex italicum. Przez dłuższy czas klasyfikowany był jako podgatunek strojnicy baldaszkówki (Graphosoma lineatum) lub synonimizowany z tymże gatunkiem. Jego klasyfikację zrewidował Roland Lupoli w 2017 roku na podstawie analizy molekularnej sekwencji kodujących oksydazę cytochromu c w mitochondrialnym DNA. Badania te wykazały, że G. italicum jest odrębnym gatunkiem, co więcej zajmującym większość zasięgu przypisywanego wcześniej G. lineatum – ta okazała się być ograniczona w swym zasięgu do Afryki Północnej i Sycylii. Analiza filogenetyczna wykazała, że gatunkiem siostrzanym dla strojnicy włoskiej jest wschodnioazjatycka G. rubrolineatum. W obrębie G. italicum wyróżniono dwa podgatunki^[2]:

• Graphosoma italicum sardiniensis Lupoli, 2017 – endemit Sardynii
• Graphosoma italicum italicum (O.F. Müller, 1766) – pozostała część zasięgu

Morfologia

Pluskwiak o ciele długości od 8 do 12 mm, z wierzchu, włącznie z listewką brzeżną odwłoka czarno-czerwono paskowanym. Liczba czarnych pasków na głowie wynosi 2, na przedpleczu 6, a na tarczce cztery. Spód ciała jest jasnoczerwony z czarnymi plamkami. Czułki są czarne, rzadko czerwonawe^[3].

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla biotopy łąkowe i ruderalne^[3], w tym skraje lasów, leśne polany, przydroża, przytorza i ogrody^[1]. Jest fitofagiem. Żeruje na dużych przedstawicielach selerowatych, najczęściej na barszczu zwyczajnym, dzięglu leśnym, goryszu pagórkowym, marchwi zwyczajnej, pasternaku zwyczajnym i trybuli leśnej^[3]. Osobniki dorosłe są aktywne od maja do września^[1], a zimę spędzają pod opadłymi liśćmi i w innych szczątkach roślinnych^[3].

Gatunek palearktyczny, szeroko rozprzestrzeniony w Europie^[2]. W Polsce pospolity w całym kraju^[1][4]

• 

  Kopulacja

• 

  Samica strzegąca jaj

• 

  Larwa

Przypisy