Wykształcenie
Wykształcenie – poświadczona dokumentem wiedza zdobyta w oficjalnym systemie nauczania (szkoły publiczne, szkoły prywatne). Jest to zasób wiedzy, umiejętności i sprawności umożliwiający jednostce poznanie otaczającego świata i skuteczne w nim działanie, wykonywanie określonego zawodu; wynik kształcenia i samokształcenia.
Wykształcenie w prawie polskim
Wykształcenie jest także sztywno określonym wyznacznikiem rodzaju ukończonej szkoły. W Polsce, prawne kryteria poziomu wykształcenia określają Prawo oświatowe z 14 XII 2016[1] oraz Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 VII 2018 r[2]. Zgodnie z nimi wyróżnia się następujące poziomy wykształcenia:
- wykształcenie podstawowe – posiadają osoby, które ukończyły szkołę podstawową lub podstawowe studium zawodowe
- wykształcenie gimnazjalne – posiadają osoby, które ukończyły gimnazjum (jest ono odpowiednikiem wykształcenia podstawowego przed reformą w roku 2017)
- wykształcenie zasadnicze zawodowe – posiadają osoby, które ukończyły zasadniczą szkołę zawodową, szkołę zasadniczą lub inną szkołę równorzędną przed reformą w roku 2017
- wykształcenie branżowe – posiadają osoby, które ukończyły branżową szkołę I stopnia
- wykształcenie średnie branżowe – posiadają osoby, które ukończyły branżową szkołę II stopnia
- wykształcenie średnie – posiadają osoby, które ukończyły szkołę ponadpodstawową (na podbudowie 8-klasowej szkoły podstawowej) lub ukończyły szkołę ponadgimnazjalną z wyjątkiem zasadniczej szkoły zawodowej
- wykształcenie wyższe – posiadają osoby, które na studiach wyższych (I, II lub III stopnia) uzyskały tytuł zawodowy licencjata, inżyniera, magistra lub magistra inżyniera, lub uzyskały stopień naukowy doktora.
Przypisy
- ↑ Art. 20 Prawa oświatowego (Dz.U. z 2021 r. poz. 1082)
- ↑ Art. 77 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r. poz. 1668)