Aymeric de la Chatre

Aymeric de la Chatre
Kardynał diakon
Kraj działaniaFrancja
Data śmierci28 maja 1141
Wyznaniekatolicyzm
Kościółrzymskokatolicki
Kreacja kardynalska10 marca (?) 1123
Kalikst II
Kościół tytularnyS. Maria Nuova

Aymeric de la Chatre (ur. ?, zm. 28 maja 1141) – francuski kardynał.

Pochodzenie

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, wśród jego krewnych był m.in. Pierre de la Chatre, arcybiskup Bourges w latach 1141-71. Według późniejszych źródeł miał pochodzić z Burgundii, jednak ustalone powiązania rodzinne wskazują raczej na pochodzenie z La Châtre w regionie Berry. Wielu autorów z późniejszych stuleci przypisuje mu przynależność do kongregacji kanoników regularnych Santa Maria di Reno z diecezji bolońskiej. Podanie to należy jednak odrzucić, gdyż jedynym źródłem na to wskazującym jest interpolowana wzmianka obituarna w nekrologu kanoników S. Maria di Reno, która w swej pierwotnej wersji nie podawała takiej informacji. Ponadto sama wspólnota S. Maria di Reno powstała prawdopodobnie dopiero w latach 1130–36.

Kardynał i kanclerz Stolicy Apostolskiej

W marcu 1123 papież Kalikst II (także Francuz) mianował go kardynałem diakonem Santa Maria Nuova, a kilka tygodni później – kanclerzem Stolicy Apostolskiej. Obie te funkcje pełnił aż do śmierci. Był jednym z najbardziej zaufanych współpracowników trzech kolejnych papieży (Kaliksta II, Honoriusza II i Innocentego II) i jednym z głównych architektów polityki przyjaźni Stolicy Apostolskiej z Niemcami, zapoczątkowanej konkordatem w Wormacji w 1122 roku, kończącym wieloletni spór o inwestyturę. Wspierał także nowe wspólnoty zakonne, m.in. kanoników regularnych oraz cystersów (był osobistym przyjacielem Bernarda z Clairvaux, z którym regularnie korespondował). W walkach frakcyjnych w łonie rzymskiej arystokracji popierał ród Frangipani przeciwko Pierleonim. Odegrał decydującą rolę w trakcie papieskiej elekcji 1124, doprowadzając do wyboru papieża Honoriusza II, stosując jednak metody niezgodne z regułami papieskich elekcji m.in. odwołał się do zbrojnej pomocy Frangipanich, a według jego przeciwników – posłużył się także przekupstwem. Jego postępowanie w trakcie papieskiej elekcji 1130, uznane przez jego przeciwników za podstępne i nielegalne, doprowadziło w konsekwencji do wyboru antypapieża Anakleta II i ośmioletniej schizmy w Kościele katolickim. W jej trakcie był jednym z najgorliwszych zwolenników Innocentego II; w 1137 deponował ze stanowiska opata Rainaldo z Montecassino za poparcie udzielane przez niego Anakletowi II. Jako kanclerz św. Kościoła Rzymskiego podpisywał bulle papieskie między 28 kwietnia 1123 a 20 maja 1141.

Bibliografia

  • Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and Innovation, Cambridge University Press 1990
  • Hans Walter Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg, Darmstadt 1957
  • Rydolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049-1130, Tybinga 1977
  • Johannes Matthias Brixius, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130-1181, Berlin 1912
  • The Cardinals of the Holy Roman Church
  • Pier Luigi Chierici: La storia di Casalecchio su Casalecchio Notizie