Władysław Filipiak (pilot)

Władysław Filipiak

podporucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1898 Szamotuły
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1925 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Luftstreitkräfte Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	2 Wielkopolska eskadra lotnicza 3 pułk lotniczy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka Bitwa Warszawska Bitwa nad Niemnem
Odznaczenia

Władysław Filipiak (ur. 7 marca 1898 w Szamotułach, zm. 23 kwietnia 1925 w Poznaniu) – podporucznik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 7 marca 1898 w Szamotułach, w rodzinie Józefa i Marii z Lempiczów^[1]. 1 lipca 1916 roku został powołany do służby w armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1917 roku został skierowany na kurs podstawowego pilotażu do Berlina, Poznania, a następnie do Münchberg. Szkolenie lotnicze ukończył 1 sierpnia 1918 roku^[2].

7 stycznia 1919 roku zgłosił się do służby w Wojsku Polskim, otrzymał przydział służbowy do Stacji Lotniczej w Ławicy. Tu, 20 lutego 1919 roku, został przydzielony do 2. eskadry wielkopolskiej. W kwietniu 1919 roku wraz ze swoją jednostką wyruszył na front południowy, następnie brał udział w działaniach bojowych na froncie północnym. Od 28 lipca 1919 roku walczył na froncie białoruskim. Podczas lotu bojowego 6 sierpnia 1919 roku, wspólnie z sierżantem Tadeuszem Kostro, zaatakował radziecki pociąg pancerny. Ostatnią posiadaną bombą zniszczyli tory i doprowadzili do unieruchomienia pociągu. Ich samolot Halberstadt C.V został podczas ataku uszkodzony, pilot lądował na terenie zajętym przez nieprzyjaciela^[3]. Załoga dostała się do niewoli, z której po kilku dniach udało im się zbiec. Po tygodniu wędrówki przedostali się na tereny opanowane przez polskie oddziały^[4].

We wrześniu 2 eskadra wielkopolska prowadziła rozpoznanie obszarów koncentracji wojsk sowieckich, podczas jednego z takich lotów załoga plut. pil. Filipiak — plut. obs. Stefan Kazimierczak była zmuszona do lądowania w rejonie miasteczka Gołoszyce z powodu awarii silnika. Lądowanie nastąpiło na terenach opanowanych przez polskie oddziały, lotnicy nie ponieśli obrażeń^[5]. W późniejszym okresie walk wyróżnił się podczas walk za wycofującą się Armią Czerwoną w rejonie Radzymina, Nasielska, Pułtuska, Ciechanowa i Płocka. Z powodu strat wśród sprzętu i załóg pod koniec lipca sierż. Filipiak i sierż. Ludwik Patalas byli jedną z dwóch załóg wykonujących loty w 13 eskadrze^[6]. Skutecznie zaatakowali nieprzyjacielską baterię artyleryjską, ostrzeliwującą polską piechotę. Pomimo uszkodzenia samolotu zdołał doprowadzić maszynę na macierzyste lotnisko^[7].

Po zakończeniu walk otrzymał przydział do 3 pułku lotniczego w Poznaniu. 2 października 1920 roku został mianowany podporucznikiem^[2]. Służbę zakończył 19 października 1921 roku i został przeniesiony do rezerwy^[7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa. Posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku lotniczego^[8].

27 lipca 1922 zawarł związek małżeński z Marią I voto Dittmer z domu Wolf (ur. 27 sierpnia 1890 w Czerwonaku)^[1].

Zmarł razem z żoną 23 kwietnia 1925 w Poznaniu, w następstwie zatrucia tlenkiem węgla^[9][1].

Ordery i odznaczenia^[7]

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8097 (27 lipca 1922)^[10]
• Krzyż Walecznych^[11]
• Polowa Odznaka Pilota (pośmiertnie, 11 listopada 1928)^[12]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.