Franciszek Midura
Data i miejsce urodzenia | 10 listopada 1939 |
---|---|
Zawód, zajęcie | historyk sztuki, muzeolog, krajoznawca, publicysta |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
Franciszek Midura (ur. 10 listopada 1939 w Wadowicach Górnych) – polski historyk sztuki, muzeolog, krajoznawca i publicysta.
Życiorys
W 1959 ukończył Państwowe Liceum Kulturalno-Oświatowe w Rożnicy, a w 1970 studia magisterskie na Uniwersytecie Warszawskim (wychowanie estetyczne). Po 1972 został sekretarzem Rady Uniwersytetów Ludowych, pracując na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 powołano go na stanowisko dyrektora Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Doktoryzował się w 1975 (UW) z zakresu estetyki sztuki ludowej. W 1976 został wicedyrektorem Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od 1977 był przewodniczącym Komisji Opieki nad Zabytkami Zarządu Głównego PTTK. W 1983 był inicjatorem powstania Klubu Indywidualnych Użytkowników Obiektów Zabytkowych. Jednocześnie był wykładowcą Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a potem w Katedrze Etnografii i Geografii UW, natomiast w latach 1986–1991 w Studium Podyplomowym Konserwacji Zabytków Politechniki Warszawskiej. Od 1970 był redaktorem czasopism: Regiony, Ziemia, Muzealnictwo, Acta scansenologica, Rocznik Podhalański, Rocznik Muzeum Narodowego Rolnictwa w Szreniawie, „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Opublikował około 120 artykułów fachowych z zakresu ochrony zabytków, muzealnictwa, rzemiosła artystycznego i sztuki ludowej[1]. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski[1] oraz Oficerski (2001) Orderu Odrodzenia Polski[2] i nagrodę II stopnia przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki za osiągnięcia krajoznawcze[1].
Przypisy
- ↑ a b c praca zbiorowa, W służbie zabytkom. Słownik biograficzny, w: Społeczna opieka nad zabytkami, PTTK, Brzozów-Warszawa, rocznik 1992, s.157-158, ISBN 83-900733-5-8
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 września 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2001 r. nr 43, poz. 696).