Izydor Koper

Izydor Koper

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1921 Łódź
Data i miejsce śmierci	20 lipca 1978 Westminster
Przebieg służby
Lata służby	1945–1978
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku, zastępca dowódcy dywizji, zastępca szefa Zarządu Politycznego okręgu wojskowego, szef Zarządu I Organizacyjnego w Głównym Zarządzie Politycznym WP, szef Zarządu Politycznego Wojsk Wewnętrznych, zastępca dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza ds. politycznych
Odznaczenia

Grób gen. bryg. Izydora Kopera i jego żony Ireny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Izydor Koper (ur. 18 kwietnia 1921 w Łodzi, zm. 20 lipca 1978 w Westminster w Wielkiej Brytanii) – generał brygady lWP, zastępca dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza (WOP) ds. politycznych od 1971.

Życiorys

W latach 1928–1935 uczęszczał do Szkoły Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki w Łodzi, gdzie ukończył 7 klas. W 1936 rozpoczął pracę zarobkową jako piekarz w piekarni Otto Stucke w Łodzi, pracując tam do grudnia 1942. Potem, aż do lutego 1945 był piekarzem w piekarni K. Coller, także w Łodzi. W kwietniu 1945 na własną prośbę wstąpił do WP. Jako szeregowy został skierowany do Centralnej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi i po jej ukończeniu we wrześniu 1945 został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych (oficerem politycznym). Po promocji rozpoczął zawodową służbę wojskową jako zastępca komendanta szkoły podoficerskiej ds. polityczno-wychowawczych w 15 Pułku Piechoty. W marcu 1947 skierowany na kurs w Wyższej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Rembertowie, który ukończył w grudniu 1948 z oceną bardzo dobrą. Po kursie został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Praskiego Pułku Piechoty do spraw polityczno-wychowawczych. W kwietniu 1950 został zastępcą szefa wydziału politycznego 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty w Legionowie, a w czerwcu 1950 został zastępcą dowódcy tej dywizji – szefem wydziału politycznego. W latach 1950–1955 studiował w Wojskowej Akademii Polityczną im. W.I. Lenina w Moskwie, którą ukończył z oceną bardzo dobrą. Po powrocie do kraju został zastępcą szefa Zarządu Politycznego Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, a w lipcu 1957 został wybrany sekretarzem Komitetu PZPR tego okręgu. W latach 1957–1959 uzupełnił wykształcenie ogólne kończąc liceum ogólnokształcące w Bydgoszczy i zdając egzamin maturalny. W okresie późniejszym uzyskał dyplom magistra historii w Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie. W 1962 powrócił na uprzednio zajmowane stanowisko zastępcy szefa Zarządu Politycznego POW. W styczniu 1964 został zastępcą szefa, a następnie w lipcu 1968 szefem Zarządu I Organizacyjnego w Głównym Zarządzie Politycznym (GZP) WP. W styczniu 1969 przeniesiono go do Głównego Inspektoratu Obrony Terytorialnej na stanowisko szefa Zarządu Politycznego Wojsk Wewnętrznych. Od października 1971 był zastępcą dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza do spraw politycznych – szefem Zarządu Politycznego WOP.

Działacz partyjny, delegat na VI Zjazd PZPR (1971). Do stopnia generała brygady awansowany w październiku 1973 roku. Nominację wręczył mu 10 października 1973 w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek w obecności przewodniczącego Rady Państwa prof. Henryka Jabłońskiego.

Zmarł w wieku 57 lat w następstwie powikłań po zawałach mięśnia sercowego. Pochowany 28 lipca 1978 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-tuje-9)^[1]. W pogrzebie uczestniczył m.in. członek Biura Politycznego KC PZPR, sekretarz KC Stanisław Kania. Mowy pogrzebowe wygłosili: dowódca Wojsk Ochrony Pogranicza gen. bryg. Czesław Stopiński, wiceminister spraw wewnętrznych gen. bryg. Mirosław Milewski oraz zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP gen. bryg. Tadeusz Dziekan.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• podporucznik – 1945
• porucznik – 1948
• kapitan – 1949
• major – 1950
• podpułkownik – 1955
• pułkownik – 1959
• generał brygady – 1973

Życie prywatne

Syn Jana, piekarza i Marii z Zimeckich. Mieszkał w Warszawie. Od 1956 był żonaty z Ireną z domu Pulczyńską (1924–2012), pedagogiem. Małżeństwo miało córkę Annę Wiesławę^[2].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1972)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1957)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1977)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Odznaka Srebrna „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” (1974)
• Złota Odznaka „W Służbie Narodu” (1975)
• Złoty Medal Za Zasługi dla Pożarnictwa (1973)
• Order Wojny Ojczyźnianej (ZSRR) (1968)

Przypisy

Bibliografia

• Henryk P. Kosk – Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
• Janusz Królikowski – Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, tom II, 231–233